Damo Legi in de cinema

De "Damo Legi" zijn niet voor een gat te vangen. Behalve van lezen houden we, onder andere, ook van film. Hieronder vind je besprekingen van films die we recent zagen.

 

The Best Exotic Marigold Hotel

Regie: John Madden – acteurs: Judi Dench, Bill Nighy, Maggie Smith, Dev Patel,Tom Wilkinson, Celia Imrie – 2011.

Een groep Britse gepensioneerden besluit, om uiteenlopende redenen, van hun laatste dagen te genieten in India. Ze komen terecht in het Best Exotic Marigold Hotel, uitgebaat door de sympathieke maar warhoofdige jonge Sonny.
Niets in het hotel is wat het beloofde te zijn en aanvankelijk zijn de meeste gasten dan ook in de war of ontstemd. Maar stilaan beginnen ze zich zowel in het hotel als in India thuis te voelen, de meesten dan toch.
Een ontspannende en grappige film met een hele reeks bekende en goede acteurs, gebaseerd op het boek ‘These foolish things” (in het Nederlands uitgegeven onder de titel ‘Gekkenhuis’) van de Britse schrijfster Deborah Moggach.

 

Intouchables

Regie en scenario : Olivier Nakache en Eric Toledano - acteurs:  François Cluzet, Omar Sy - 2011.  

Werkelijk de grappigste film die ik in jaren zag!!
Philippe is een ontzettend rijk man die na een ongeval met een parapente in een rolstoel zit. Hij zoekt een nieuwe verzorger. Uit al de kandidaten die zich aandienen kiest hij Driss, een jonge man van Afrikaanse origine die net uit de gevangenis komt. Het is een echte “mec” uit een banlieue in Parijs. Grote mond, haantjesgedrag. Maar net daarom neemt Pierre hem in dienst. Hij kan niet langer medelijden verdragen. Tussen de twee mannen groeit stilaan een band. Ze leren allebei van elkaar.
De gesprekken tussen beiden zijn hilarisch. Het is lang geleden dat ik nog zo gelachten heb. Als je eens een avondje ongecompliceerd wil lachen moet je zeker gaan zien.
De film kende een enorm succes in Frankrijk en is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal.

 

Le Havre

Regie en scenario: Aki Kaurismäki – acteurs: André Wilms, Blondin Miguel, Jean-Pierre Darroussin, Kati Outinen – 2011.

Deze film begint met een scène in het treinstation van Le Havre waar aan de uitgang twee schoenenpoetsers staan. Je ziet de voeten van al de voorbijkomende passagiers, allemaal in witte sneakers of sportschoenen gestoken. Een pas aangekomen reiziger laat zijn schoenen poetsen en wordt daarna onder de ogen van de 2 schoenenpoetsers neergeschoten. “Hij heeft gelukkig wel al betaald” zegt daarop Marcel Marx (Andrè Wilms) die de hoofdrol  speelt in het verhaal. Daarna zien we beelden van grote scheepscontainers waarin een bewaker een verdacht geluid hoort. Tot op de tanden bewapende politiemannen arriveren en treffen in een container een groep Afrikaanse vluchtelingen. Een jongen, Idrissa (Blondin Miguel), kan ontvluchten. Daar heb je meteen de eerste anachronismen die in de film veelvuldig voorkomen. Schoenpoetsers tegenover witte sneakers, grote containers en modern bewapende oproerpolitie. Later volgen nog oude bakelieten telefoons, kleding, meubilair, stootkarren, autobussen uit de jaren 50 maar ook het vluchtelingenkamp in Sangatte aan het begin van de kanaaltunnel (opgericht in 1999, opgedoekt in 2002) en de minister van Binnenlandse Zaken die op illegalen jaagt komen ter sprake. Maar hierover verder meer.
Eerst kort het verhaal. Idrissa wordt opgemerkt door Marcel die zich over hem ontfermt en hem meeneemt naar zijn klein huisje waar hij met zijn zieke vrouw woont. De jongen wil naar Londen waar zijn moeder al woont en werkt. Zijn grootvader bevindt zich tussen de vluchtelingen nabij Calais. Marcel neemt de taak op zich om de jongen bij zijn moeder te krijgen waarbij hij de hulp krijgt van al de buren en van een politieman (Jean-Pierre Darroussin) die stiekem de zoektocht naar Idrissa boycot. “De grote misdadigers laten me volkomen onverschillig” zegt de politieman “maar ik verdraag het niet als onschuldigen lijden.”
Op Youtube kan je een erg boeiend interview bekijken dat de VPRO had met Kaurismäki.
http://www.youtube.com/watch?v=q8KVzfJNIDs
Hierin zegt hij dat Marcel Marx in de film iemand is die staat voor wat hij gelooft en denkt en die daar naar handelt en dat wij dat allemaal zouden moeten doen. Het Europa van nu in een grote morele crisis. Wij denken dat de rest van de wereld er is ten dienste van ons. We gebruiken de grondstoffen uit de andere landen en als de inwoners van die landen dan naar hier komen jagen we hen weg. Als de journalist van de VPRO hem naar de anachronismen in de film vraagt zegt Kaurismäki dat hij “a child of yesterday” is en dat hij zich niet op zijn plaats voelt in het heden. Na een lange periode van vooruitgang zitten we nu op een dieptepunt, zegt hij, en zijn we bezig alles te vernielen.
De acteur Jean-Pierre Darroussin ken ik vooral uit de politiek geëngageerde films van Robert Guédiguian. De hoofdrolspeler, André Wilms, zegt van zichzelf dat hij overtuigd links is (vandaar dat Kaurismäki hem in een eerdere film de naam Marcel Marx gaf, een personage dat nu terugkomt). Volgens Wilms is de film tegelijk een sprookje en een politieke film. Maar er zal nooit een sprookje zijn waarin Roodkapje de boze wolf opeet, zegt hij, dus het is een verhaal over “optimisme de la coeur et pessimisme de la tête”, en over wat we allemaal verloren hebben door de vooruitgang.
Een absolute prachtfilm die je zeker moet gaan zien.

Jean-Pierre Darroussin als de politieinspecteur in de film Le Havre

The descendants

Regisseur: Alexander Payne - acteurs: George Clooney, Shailene Woodley, Amara Miller – 2011.

George Clooney vertolkt in deze film Matt King, een advocaat uit een familie van grootgrondbezitters, met twee puberdochters. Zijn vrouw ligt in coma na een waterski ongeval. Tijdens haar coma verneemt hij dat zijn vrouw hem bedroog en hem zelfs wilde verlaten, en dat voor een onaanzienlijke makelaar waarmee hij net zaken wilde doen.
De film zou grappig moeten zijn maar is dat niet echt. Het is allemaal nogal vlak en voorspelbaar, Amerikaans. En superman Clooney slaagt er, bij gebrek aan dergelijke ervaringen waarschijnlijk, niet echt in de vernederde bedrogen man te spelen.

 

Carnage

Regisseur: Roman Polanski – scenario: Yasmina Reza – acteurs: Jodie Foster, Kate Winslett, John C. Reilly, Christoph Waltz – 2011.

Carnage wil zoveel zeggen als slachting, slagveld. Zachary, het 11 jarig zoontje van Nancy en Alan Cowan raakt betrokken in een vechtpartij met Ethan, het zoontje van Michael en Penelope Longstreet. En Ethan breekt een tand. Nancy en Alan gaan langs bij het echtpaar Longstreet om als geciviliseerde burgers de zaak uit te praten en te regelen. En aanvankelijk schijnt dat goed te lukken maar al gauw komen er barstjes in het dunne laagje beschavingsvernis en vliegen de giftige pijlen over en weer.
Prachtige film met geweldig scherpe dialogen en sterke acteerprestaties.

Kate Winslett in Carnage

Hysteria

Regiseur: Tanya Wexler – acteurs: Maggie Gyllenhaal, Hugh Dancy, Jonathan Pryce, Felicity Jones, Rupert Everett – 2011.

In het Victoriaanse Engeland kunnen vrouwen die bij hun man niet aan hun trekken komen terecht bij dokter Dalrymple (hopelijk geen voorvader van Bart De Wevers gelijknamige grote inspirator?). Hij verschaft hen orgasmetherapie die zoveel succes heeft dat hij een andere dokter in dienst moet nemen om aan de vraag te kunnen voldoen. De jonge idealistische dokter Granville wordt zijn assistent en hij is nog geliefder dan de oudere dokter. Maar zijn vingerspieren lijden hevig onder zijn werk! En om die vingers te ontlasten wordt dan de vibrator uitgevonden. En dokter Granville verovert het hart van de dochter van dokter Dalrymple. Eind goed, al goed. Best grappige film die blijkbaar of waargebeurde feiten gebaseerd is. 

 

The conspirator

Regie: Robert Redford - acteurs: James McAvoy, Robin Wright, Evan Rachel Wood, Kevin Kline - 2010.

Na de Amerikaanse Burgeroorlog, werd in april 1865 president Lincoln neergeschoten door John Wilkes Booth, een acteur en aanhanger van de verliezende partij, de Zuidelijke staten. Om nieuwe revoltes te voorkomen werd er alles aan gedaan om de schuldige(n) zo snel mogelijk te berechten en dit voor een militaire rechtbank in plaats van een burgerlijke. Deze film focust op een van de veroordeelden, Mary Surratt, moeder van één van de vrienden van Booth. Een jonge advocaat die als kapitein 4 jaar aan de kant van de Noordelijken heeft gevochten in de Burgeroorlog, wordt gevraagd om Mary te verdedigen. Hij begint met erge tegenzin aan die taak maar als hij ziet hoe alle rechtsregels met de voeten worden getreden om zijn cliënte zonder bewijzen te veroordelen, bijt hij zich toch vast in de zaak. Tevergeefs echter want Mary Surratt wordt samen met 3 handlangers van Booth opgehangen.
De historische feiten worden erg getrouw gevolgd, tot en met een jongen die op foto's staat toe te kijken bij de terechtstelling. Soms doet de film wel wat "Amerikaans" aan maar het is wel goed dat er een film is, gemaakt door een beroemdheid als Robert Redford, die doet nadenken over het terugschroeven van rechten en wetten in tijden van grote onrust (zoals ook nà 11/9/2001).  Interessant in dit verband is wat hierover op onderstaande link te lezen is.  
http://clevelandcivilwarroundtable.com/articles/comment/hysteria_democracy.htm

Almanya

Regie: Yasemin Samdereli - acteurs: Vedat Erincin, Fahri Ögün Yardim, Lilay Huser, Demet Gül - 2011.

Leuke film over Turkse gastarbeiders in Duitsland. Hüseyin is als jonge man in 1964 naar Duitsland gekomen, waar men toen op zoek was naar buitenlandse arbeidskrachten. Nu is hij gepensioneerd en heeft hij een huisje in Turkije gekocht. Zijn wens is om daar één keer met de hele familie, vrouw, kinderen en kleinkinderen, op vakantie te gaan om het huisje wat op te knappen. na wat tegengesputter vertrekken ze allemaal samen. Om de lange reis voor het jonste kleinkind Cenk een beetje aangenamer te maken vertelt zijn nichtje hem het verhaal van opa en oma, hoe ze elkaar in Anatolië leerden kennen, hoe opa naar Duitsland kwam en later zijn gezin ging halen, en hoe hun leven in het onbekende Duitsland verliep. De film maakt op een grappige manier duidelijk wat een cultuurkloof de Turkse mensen, die naar hier kwamen, moesten overwinnen. Zo zien we de kinderen ongelovig kijken naar al die rare Duitse mannen met hun kale gezicht zonder snor! Om het probleem van de taal duidelijk te maken hoor je als kijker de Duitsers in een onverstaanbaar brabbeltaaltje spreken tegen de pas aangekomenen, om duidelijk te maken hoe vreemd het moet zijn geweest voor de Turken die hier aankwamen en een taal hoorden die op geen enkele manier verwant is aan de hunne.
Natuurlijk liep het leven van de eerste gastarbeiders, hoewel ze hier gewenst waren, niet steeds van een leien dakje en moet het erg geweest zijn om zo maar je familie achter te laten en je in het onbekende te storten. De film slaagt er in dit duidelijk te maken zonder zwaar op de hand te zijn. En dit is volgens mij een goede methode om ook die kijkers te bereiken die bij een meer zware en ernstige film misschien zouden afhaken.
De film won twee filmprijzen in Duitsland.

Beginners

Regie: Mike Mills - acteurs: Ewan Mc Gregor, Christopher Plummer, Mélanie Laurent - 2010.

Oliver (Ewan Mc Gregor) is een tekenaar. Hij nadert de 40 en is vrijgezel. Hij heeft 4 langere relaties gehad maar hij heeft ze allevier beëindigd. Via flashbacks komen we meer over hem te weten: over het huwelijk zonder hartstochtelijke liefde van zijn ouders, over zijn wel bijzondere moeder, over zijn vader (Christopher Plummer) die op late leeftijd en na de dood van zijn vrouw zich als homo out, over het werk en de vrienden van Oliver.
Hij blinkt niet echt uit in levensvreugde, dit in tegenstelling tot zijn vader die in de jaren die hem nog restten na de dood van zijn vrouw, met volle teugen van het leven en van zijn seksuele bevrijding genoot.
Op een verkleedfeestje waar Oliver als Sigmund Freud naar toe gaat, onmoet hij de mooie actrice Anna en ze worden op elkaar verliefd maar de bindingsangst van Oliver maakt dat alles niet van een leien dakje verloopt.
het verhaal zou enigzins autobiografisch zijn want ook de regisseur had een vader die op latere leeftijd en na de dood van zijn vrouw als homo uit de kast kwam.
'Beginners' is een vaak grappige en onderhoudende film over levensangst en levensvreugde. En die levensvreugde spat bij het personage dat door door Christopher Plummer wordt vertolkt werkelijk van het scherm af!

We need to talk about Kevin

Regie: Lynne Ramsey - acteurs: Tilda Swinton, Ezra Miller, Jasper Newell, John C. Reilly - 2011.

Bij het begin van de film zien we een beeld van een kamer met een grot openstaand raam waarvoor een wit gordijn zachtjes heen en weer beweegt op de wind. Daarna kleurt het beeld langzaam rood en zijn we in Spanje op het jaarlijks feest La Tomatina waar een tomatengevecht wordt gehouden. Duidelijk genietend neemt een jonge vrouw er aan deel. Deze jonge vrouw is Vera, de hoofdpersoon van het verhaal. Met beelden van het heden afgewisseld door flash backs maken we kennis met haar. Als jonge vrouw vormt ze een gelukkig stel met haar man Franklin. Ze wonen in New York, Vera heeft een leuke job, ze reist veel, ze geniet van het leven. Maar als hun eerste kind Kevin wordt geboren verandert alles. Vera verzet zich al tijdens de bevalling en als het kind er eenmaal is, is ze duidelijk niet de gelukkige moeder, dit terwijl Franklin wel duidelijk erg blij is met zijn zoon. Kevin is een baby wiens aanhoudende huilbuien Vera tot wanhoop drijven, in die mate zelfs dat ze tijdens een wandeling halt houdt bij zware grondwerken om het huilen even niet te moeten horen! Bij zijn vader is Kevin heel anders: wel lief en rustig. En zo blijft dat: bij zijn moeder is Kevin een agressief en koppig duiveltje, bij zijn vader een aanbiddelijk engeltje. Franklin begrijpt de wanhoop van zijn vrouw dan ook helemaal niet! Om Kevin meer rust te geven trekt het gezin weg uit de stad. Ze gaan in een kast van een huis op het platteland wonen tot groot verdriet van Vera. Maar het baat niet en het gaat van kwaad tot erger. Veel erger, tot Kevin als tiener gruwelfeiten begaat en in de gevangenis belandt. Vera blijft uiteindelijk alleen achter in een armoedig huisje, gehaat en uitgespuwd door haar omgeving.
"We need to talk about Kevin" is een film over een ernstig verstoorde moeder-zoon relatie. En wat is de oorzaak? Wie treft er schuld? Is iedereen geschikt voor het moederschap? Die vragen roept de film op. Kevin is een erg gestoorde jongen maar heeft Vera daar ook geen aandeel in met haar duidelijk verkrampte houding tegenover hem? "Dit was de enige keer dat je ooit eerlijk, oprecht tegen me was" zegt Kevin tegen zijn moeder als hij verwijst naar die keer dat zij zo boos op hem was dat ze hem op de grond wierp. We zien hem ook alleen maar door de ogen van zijn moeder, iemand die liever geen moeder was geworden, die niet kan houden van haar zoon en zich daarom steeds schuldig voelt en zich dwingt om goed voor hem te zijn.
Tilda Swinton is een grote actrice. Zij kan de moeilijkste rollen aan en ze slaagt er telkens in om de personages erg geloofwaardig neer te zetten.
Dit is de film die in 2011 tot nu toe het meest indruk op me maakte. Ik was helemaal murw geslagen bij het verlaten van de zaal en het verhaal bleef nog dagen door mijn hoofd spoken!
De film is gebaseerd op een boek van Lionel Shriver en werd genomineerd voor de Palme d'Or op het filmfestival van Cannes in 2011.

Baby Kevin met zijn ouders.

Jane Eyre

Regie: Cary Fukunaga - acteurs: Mia Wasikowska, Michael Fassbender, Jamie Bell, Sally Hawkins, Judy Dench - 2011.

Volgens Wikipedia werd het in 1847 door Charlotte Brönte geschreven boek "Jane Eyre" 17 keer verfilmd. Van deze 17 versies zag ik er voordien 2, namelijk die van 1996 met Charlotte Gainsbourg als Jane en een oudere versie met Joan Fontaine als Jane en Orson Welles als Rochester. Ik las het boek ook toen ik een tiener was. En ik zag delen van de gelijknamige BBC serie. Ik moet echter zeggen dat ik deze verfilming het best vond.
Voor wie het verhaal niet kent: Jane Eyre is een weesmeisje dat na de dood van haar ouders bij een tante woont die haar echter liever kwijt dan rijk is. Na een ruzie tussen Jane en haar verwende neef moet ze naar een weeshuis waar ze ook niet veel genegenheid krijgt. Als jonge vrouw mag ze het weeshuis verlaten om gouvernante te worden bij de pupil van een kasteelheer, Mr. Rochester. Hij is echter een man die een zwaar geheim met zich draagt. Jane en hij worden verliefd maar als het geheim aan het licht komt slaat Jane op de vlucht.
Hoewel ik het hele verhaal goed ken vond ik de film toch erg spannend. Dat kwam zeker door de sombere, mistige en regenachtige landschappen en de donkere mysterieuze interieurs. Erg mooi, en net een werk van een Prerafaelitisch schilder is het beeld in vogelperspectief van Jane die op haar rug in de heide ligt.
De actrice die Jane vertolkt speelde eerder de dochter in de film "The kids are allright". In die film is ze een erg mooi, blond meisje. Als Jane zie je van de schoonheid niet meer erg veel en bovendien is ze nu bruin in plaats van blond. Ze acteert echter erg goed en ingehouden. Een heel mooie film.

La prima cosa bella

Regie: Paolo Virzi - acteurs: Valerio Mastandrea, Micaela Ramazzotti, Stefania Sandrelli - 2010

Plaats van het verhaal is Livorno in Italië. Anna, een mooie jonge maar nogal naïeve vrouw wordt op een plaatselijke miss-verkiezing onverwacht uitgeroepen tot de mooiste mama. De aandacht die ze daardoor krijgt wekt de jaloezie op van haar man. Na een hevige ruzie waarbij er slagen vallen, gaat ze samen met haar twee kinderen, een jongen en een meisje, op de vlucht. Ze heeft het niet gemakkelijk en ze wordt door allerhande mannen ge- en misbruikt. Door haar naïeviteit ziet ze meestal het slechte in mensen niet. Hoewel ze ook wel eens droevig is houdt ze zich toch sterk voor haar kinderen. Haar levensvreugde en haar optimisme halen altijd de bovenhand en blijken onverwoestbaar en ze is op haar manier een lieve moeder voor haar kinderen. Als adolescent laat haar zoon Bruno echter zijn moeder en zus in de steek om elders te gaan studeren. Hij studeert af en vindt een job als leraar. Als zijn moeder terminaal ziek is komt zijn zus hem opzoeken en troont hem mee terug naar Livorno om hem met zijn moeder te verzoenen.
Het verhaal wordt verteld vanuit de zoon Bruno. Hij is een problematische man geworden die vluchtgedrag vertoont en niet in staat lijkt te zijn om een stabiele relatie aan te gaan. De ziekte van Anna brengt nog wat familiegeheimen aan het licht maar ze brengt ook de familie terug dichter bij elkaar.
"La prima cosa bella" is een mooie maar soms wel nogal melodramatische film maar dan wel melodramatisch op een humoristische manier.

Midnight in Paris

Regie: Woody Allen - acteurs: Owen Wilson, Rachel McAdams, Michael Sheen, Carla Bruni, Kathy Bates, Adrien Brody - 2011

De jonge Amerikaan Gil is met zijn verloofde Inez en haar rijke ouders op bezoek in Parijs. Gil is een succesvol scenarioschrijver in Hollywood met de grote ambitie om een roman te schrijven. Zijn droom is om in het Parijs van de twintiger jaren van de 20e eeuw te leven. Dat is volgens hem de ideale plaats om een goede roman te schrijven en een groot schrijver te worden. Zijn mooie verloofde vindt die schrijversdromen maar niets. Zij wil dat hij zijn lucratieve job in Hollywood behoudt zodat zij het oppervlakkige luxeleventje, dat zij gewoon is, verder kan leven. Maar Gils droom schijnt werkelijkheid te worden. Alleen op wandel in het middernachtelijke Parijs komt er plots een oude taxi aangereden en de passagiers er van nodigen hem uit met hen mee te rijden. Een van die passagiers is niemand minder dan Ernest Hemingway en die introduceert Gil bij de bohemiens van het Parijs van de jaren 20. Hij ontmoet er allerlei kunstenaars en hun entourage: Bunuel, Man Ray, Gertrude Stein, Dali, Picasso... Hij ontmoet er ook de mooie Adriana, minnares van Picasso en hij wordt op haar verliefd. Adriana droomt er van in het Parijs van de 19e eeuw te leven en ook daar komen Gil en zij terecht. Maar met wat psychologie van de koude grond komt Gil er achter dat je je dromen in het hier en nu moet waarmaken, en het dan ook werkelijk doen.
"Midnight in Paris", waarin ook mevrouw Sarkozy een klein rolletje speelt, is een erg grappige film. Vooral de scènes waarin Gil de swaanwijze Paul, die werkelijk alles meent te weten en kennen, op zijn plaats zet vond ik humoristisch. En er zijn natuurlijk ook de erg mooie beelden van Parijs.
Ik kende de acteur Owen Wilson, die Gil vertolkt, niet. Mij deed hij erg denken aan de Franse acteur Daniel Auteuil, vooral wat zijn uiterlijk betreft.
"Midnight in Paris" is een film waarbij ik me goed heb geamuseerd.

Le gamin au vélo

Regie: Jean-Pierre en Luc Dardenne - acteurs: Thomas Doret, Cécile de France, Jérémie Renier - 2011

Cyril is een twaalfjarige jongen die in een tehuis verblijft. Voordien woonde hij met zijn vader in een groot en troosteloos appartementsblok. Maar zijn vader wil een nieuw leven opbouwen en in dat leven is er geen plaats voor Cyril. De jongen is erg opstandig in het tehuis. Meermaals slaagt hij er in weg te lopen en op zoek te gaan naar zijn vader en ook naar zijn voor hem erg dierbare fiets. Hij weigert te geloven dat zijn vader hem niet meer wil. En zelfs als hij er achter komt dat zijn vader zelf verantwoordelijk is voor het verdwijnen van zijn fiets - hij verkocht hem - dan nog blijft hij in hem geloven. Heel pijnlijk allemaal. Maar dan komt Cyril het kapstertje Samantha tegen die zijn fiets voor hem terugkoopt. Ze is geraakt door de gekwetste jongen en beslist om hem in de weekends op te vangen. Maar ook daar loopt niet alles van een leien dakje. Cyril heeft zoveel meegemaakt en is zo gekwetst dat hij niet erg gemakkelijk in de omgang is. En als Cyril kennismaakt met een jonge drugsdealer uit de wijk hou je je hart al vast, dit gaat erg mislopen!! Maar Samantha houdt vol, ze staat helemaal achter Cyril en stilaan leert hij haar te vertrouwen en wordt zijn leven toch nog beter.
Ik vroeg me af waarom Samantha zich over Cyril ontfermde, voor hem zelfs haar vriend de laan uitstuurt, maar mijn man, met wie ik deze film ging zien en die veel wijzer is dan ik, vond die vraag niet belangrijk. Voor hem ging het niet over het waarom van die daad maar over het feit dat ze het deed, dat er toch iemand was die zich het lot van de jongen aantrekt, en dat er toch ook nog goede mensen zijn.

Zoals al de films van de broers Dardenne is ook dit een ontroerende en mooie maar wel meer positieve film niet in de laatste plaats door de prestaties van Thomas Doret die Cyril vertolkt. Hoe kan een kind die verbetenheid en wanhoop van de in de steek gelaten Cyril zo goed weergeven? Zoals je hem woest ziet trappen op zijn fiets, koppig op zoek naar zijn vader of vechtend tegen een grotere jongen die zijn fiets afgepakt heeft! Het is indrukwekkend.

Howl

Regie: Rob Epstein en Jeffrey Friedman - acteurs: James Franco, Jon Prescott, Todd Rotondi, Aaron Tveit, Jeff Daniels - 2010

Deze film gaat over de dichter Alan Ginsberg, voor mij geen onbekende. Toen ik nog naar de middelbare school ging (jaren '60) en de Provinciale Bibliotheek nog ondergebracht was in de mooie kleine huisjes van het Hasselts Begijnhof, las ik in een daar uitgeleend boek een gedicht van Alan Ginsberg dat hij schreef voor zijn overleden moeder. Ik was toen enorm onder de indruk van dat gedicht. Opzoekingen nu leerden me dat het ging over Kaddish. Voor wie het wil lezen deze link: http://www.poets.org/viewmedia.php/prmMID/15307
De film Howl ontleent zijn titel aan een gelijknamig gedicht van Ginsberg dat hij schreef in 1955. Er zijn 4 verschillende invalshoeken: zwart-wit beelden van Ginsberg die het gedicht voorleest voor een publiek in een rokerige kroeg en ook van zijn vriendenkring en zijn liefdesleven, kleurbeelden van de rechtzaak tegen Ginsberg en zijn uitgever omwille van de immorele en obscene aard van het gedicht, met gebruik van de letterlijke woorden van deze rechtzaak destijds, een animatiefilm over Howl en een interview met Ginsberg over zijn werk.
De acteur James Franco, die Ginsberg vertolkt, is een knappe jongen wat van Ginsberg niet echt kon gezegd worden. Toch is hij erg geloofwaardig en goed bijvoorbeeld als hij met hese en wat aarzelende stem het interview weggeeft.
Howl is geen gewone film, ook wat experimenteel zoals de poëzie van Ginsberg. De film geeft echter een knap tijds- en sfeerbeeld van de zogenaamde Beat Generation uit de jaren '50 en van de repressieve sfeer die er toen nog heerste ten overstaan van wie 'anders' was. En wellicht wekt hij ook belangstelling voor het werk van de dichter.

Tinker, Taylor, Soldier, Spy

Regie: Tomas Alfredson - acteurs: Gary Oldman, Colin Firth, Tom Hardy, John Hurt, Ciaran Hinds - 2011

Een film kunnen zien op het Filmfestival van Venetië is voor mij wel erg bijzonder. En als Colin Firth er ook nog in meespeelt dan kan het niet meer stuk!!
Het was wel niet op het Lido maar op een groot scherm, buiten op de Piazza San Polo. We moesten meer dan een half uur aanschuiven voor ons ticket maar dat mocht de pret niet drukken.
"Tinker, taylor, soldier, spy" is de verfilming van een spionagethriller van John Le Carrè, niet meteen mijn lievelingsgenre. De film was Engels gesproken en Italiaans ondertiteld. In de Engelse geheime dienst, jaren '70 van de 20e eeuw, is er een dubbelspion aan het werk. En hij (want vrouwen komen er niet aan te pas) zit in de hoogste regionen, het zogenaamde 'circus'. Wie is de dubbelagent?
Ik begreep niet veel van al de dubbelspionnen en andere intriges en dat lag echt niet aan het niveau van mijn Engels. De vriendin die bij me was spreekt vlot Engels én Italiaans en ook voor haar was het niet allemaal even duidelijk. Iedereen scheen wel een dubbelrol te spelen en kon dus wel 'de slechte' zijn en meeheulen met de 'onbetrouwbare communisten'!
Er werd echter goed geacteerd en vooral de beelden, het decor en de hele omkadering was erg mooi en af. De gebouwen, het meubilair, de kapsels en de kleding, het klopte allemaal. De donkere, bruinachtige kleuren droegen bij tot de bevreemdende en ook spannende sfeer die het niet moest hebben van wilde achtervolgingen en ander stuntwerk.
Deze film zou het filmfestival van Gent openen dit jaar. Misschien moet ik nog eens gaan kijken naar de film, met Nederlandse ondertitels dit keer om al de mysteries te doorgronden. En om Colin Firth nog eens aan het werk te zien!

lezende vrouw tussen de toeschouwers op Piazza San Polo (foto Lili Bammens)

 

Gianni e le donne

 

Regie: Gianni di Gregorio - acteurs: Gianni Di Gregorio, Valeria De Franciscis, Alfonso Santagata - 2011

 

Net als in zijn vorige film "Pranzo di Ferragosto" speelt de regisseur ook nu de hoofdrol van Gianni, en worden de rollen van zijn moeder en zijn beste vriend ook door dezelfde acteurs vertolkt. Deze keer gaat het over een Gianni met vrouw en dochter die in een klein appartementje in Rome woont. Nadat hij op 50-jarige leeftijd werd afgedankt werkt Gianni niet meer. Hij lummelt blijkbaar wat rond, laat de hond uit, doet de boodschappen. Financiëel heeft hij het niet erg breed. En dat terwijl zijn moeder, die voortdurend voor elk akkefietje beroep op hem doet, in een luxueus huis vol met kostbare spullen woont met grote tuin. Ze houdt er een exuberante levenstijl op na. Flessen champagne van 150 euro vullen haar koelkast en ze koopt dure kleding voor haar jonge gezelschapsdame.
Als Gianni's vriend, de advocaat Alfonso, hem een roddel vertelt over een oudere buurman die een affaire heeft met een jongere uitbaatster van de buurtkrantenwinkel , brengt dit Gianni aan het denken. Hij zou ook nog wel eens een groener blaadje lusten. Maar veel succes heeft Gianni niet jammer genoeg!
Af en toe is de film best grappig, vooral als Gianni's moeder en haar vriendinnen aan bod komen, de onverwoestbare verwelkte schoonheden. (Valeria De Franciscis was tijdens de opnames al 95!!) Maar het geheel mist voor mij coherentie en waar de Gianni uit 'Pranzo di ferragosto' vertedering en medeleven bij mij opwekte was deze Gianni eerder een wat zielige figuur.
Maar toch wel een leuke ontspanningsfilm.

 

Melancholia

 

Regie: Lars von Trier – acteurs: Charlotte Gainsbourg, Kirsten Dunst, Kiefer Sutherland, Alexander Skarsgård, Stellan Skarsgård, John Hurt, Charlotte Rampling – 2011

 

Gisteren , 9/8/11, zag ik in de Roxy in Koersel op de maandagse Elan-Filmavond de avant-première voor België van de nieuwste film van Lars von Trier: Melancholia. Deze Elan-filmavonden lopen het hele jaar door en vaak zijn er avant-premières. Zie: http://www.elanfilmavonden.be/.Wat de avonden ook bijzonder maakt zijn de interessante en ook vaak grappige inleidingen. Wel jammer dat de inleider van dienst gisteren Richard Strauss verwarde met Richard Wagner! Maar soit, het was boeiend.

De Melancholia waarvan in deze film sprake is, is een planeet die dreigt rakelings langs de aarde af te schieten of er zelfs mee te botsen.

De film omvat een inleiding met bevreemdende maar erg mooie beelden waarbij je muziek uit Tristan en Isolde van Wagner hoort. Dan zijn er twee delen elk aan twee zussen gewijd. Het eerste deel gaat over Justine (Kirsten Dunst). Zij trouwt met Alexander (Stellan Skarsgård). Haar zus Claire (Charlotte Gainsbourg) en haar fabelachtig rijke man (Kiefer Sutterland) organiseren een fabelachtig trouwfeest voor haar op hun uitgestrekt landgoed (met 18 golf-holes!). Justine doet erg haar best om gelukkig te zijn, haar kersverse man is ontzettend lief voor haar, Claire en haar man zijn erg bekommerd maar toch lukt het niet. Als haar moeder (Charlotte Rampling) een hatelijke opmerking over het instituut huwelijk kan ze zich niet meer goed houden en komt de eerste inzinking. Na allerhande gebeurtenissen die ik hier nu niet uit de doeken ga doen valt ze in een diepe depressie. Haar nuchtere zus Claire doet echter alles om haar er weer boven op te krijgen.

Het tweede deel gaat over Claire. Zij is erg bang voor de komst van de planeet Melancholia ondanks al de geruststellingen van haar man. Nu is het de beurt aan Justine om zich over Claire en haar zoontje te ontfermen. Daar waar Claire het begeeft onder haar angst, kijkt Justine er koel naar uit. Als de mensheid uitsterft gaat er volgens haar niets verloren.

Dat is in het kort het verhaal.

Ik las (behalve over het schandaal in Cannes waar iedereen wel van hoorde) dat Lars von Trier deze film maakte nadat hij zelf een erge depressie doormaakte en dat die depressie dan ook de aanleiding voor de film Melancholia was. En ook Kirsten Dunst had er in 2008 last van. Toch vind ik niet dat de film over depressies gaat maar eerder over hoe verschillende mensen ook erg verschillend en vaak op een onverwachte manier reageren op eenzelfde situatie. Datgene waar de ene bang voor is, is voor de ander niets. In die omstandigheid is de ene sterk en de andere juist zwak. Mensen verschillen en je weet nooit hoe je op een situatie gaat reageren tot je ze zelf aan den lijve meemaakt. Veroordeel daarom niemand. Maar dat is uiteraard mijn hoogstpersoonlijke interpretatie.

Het is een vreemde, bevreemdende film. De beelden zijn van de 1e tot de laatste zo ontzettend mooi, nergens choquerend of enerverend, maar magisch en mysterieus. En dan plots is het gedaan.

Mij ontroerde deze film op dezelfde manier als “Braking the waves”, de eerste film van von Trier die ik zag. Het is een film waar je blijft over nadenken.

Kirsten Dunst, de actrice van Duitse afkomst, kreeg voor haar rol in deze film de Gouden Palm in Cannes.

 

Pina

 

Regie en screenplay: Wim Wenders – met Pina Bausch en de leden van haar dansgezelschap – 2011

 

Wim Wenders had al een tijd het plan opgevat om een documentaire te maken over de choreografe Pina Bausch. Zij had er haar akkoord voor gegeven maar nog tijdens het draaien overleed zij jammer genoeg. Het is dus wel een film geworden over haar maar waarin zij zelf niet zo veel voorkomt. Ik ben helemaal geen kenner van hedendaags ballet. Ik had wel van Pina Bausch gehoord, net als van Anna-Theresa De Keersmaeker, Maurice Béjart, Martha Graham en Isadora Duncan, zonder echter ooit iets van hun werk te zien. Ik was erg onder de indruk van de choreografieën van Pina Bausch en de dansprestaties van de leden van haar gezelschap Tanztheater Wuppertal. Alles prachtig in beeld gebracht door Wim Wenders. Omdat het een film in 3D was had je soms de indruk tussen de spelers te staan, of toch zeker op de locatie. Al de leden van het gezelschap waren unaniem vol lof over Pina Bausch en haar kunst om hun onzekerheden weg te werken en het beste uit hen te halen.

Dus ook al is ballet helemaal niet je ding, dan toch is deze film prachtig om te zien.

 

Mine Vaganti

 

Regie: Ferzan Ozpetek – Acteurs: Riccardo Scamarcio, Nicole Grimaudo, Alessandro Preziosi, Ennio Fantastichini- 2010

 

Tommaso is de jongste zoon van een rijke pastafabrikant in het Zuiden van Italië. Hij woont in Rome en terwijl zijn familie dacht dat hij economie studeerde deed hij letteren want hij wil schrijver worden. Zijn vader Vincenzo wil echter dat zijn twee zoons hem opvolgen. De andere broer, Antonio, werkt al in de fabriek en de zus ook maar dat is ‘maar een vrouw’.

En om hieraan te ontsnappen keert Tommaso naar huis. Hij wil aan zijn familie vertellen dat hij schrijver wil worden, in Rome blijft wonen en dat hij bovendien homo is. Maar op het moment suprème is zijn broer Antonio, aan wie hij zijn geheim toevertrouwde, hem voor. Ook hij komt uit de kast en bekent zijn jarenlange liefde voor een arbeider in de pastafabriek! En met wat voor gevolgen: vader Vincenzo, zelf levenslang schuinsmarcheerder, krijgt een hartaanval, Antonio wordt uit het huis verjaagd, Tommaso wordt gedwongen de fabriek te leiden, de moeder wil de schone schijn ophouden maar in het dorp wordt, uit leedvermaak, aardig wat geroddeld. Vincenzo tracht bovendien Tommaso aan de mooie Alba te koppelen. Kortom er is heel wat kleinburgerlijkheid en hypocrisie. De enige die begrip kan opbrengen voor Tommaso en Antonio is hun oma die, na een verstandshuwelijk met de broer van haar grote liefde, haar leven lang daarom heeft getreurd. De onbeheerste woedeaanvallen van vader Vincenzo, de verkrampte gezichten die hij trekt om de mensen te doen geloven dat er geen vuiltje aan de lucht is, de manzieke tante die steeds nadat haar minnaar haar kamer verlaat begint te krijsen ‘houdt de dief, de homo-vrienden uit Rome die Tommasso komen opzoeken, het is allemaal erg vermakelijk. En de eindscène is erg mooi.

“Mine vaganti”, ongeleide projectielen, is een grappige, luchtige film maar misschien niet zo grappig voor de vele mensen die wel nog veel problemen doormaken omwille van hun ‘anders geaard zijn’. En die zijn er jammer genoeg nog steeds.

 

Les Femmes du 6ième étage

 

Regie: Philippe Le Gua – acteurs : Fabrice Luchini, Sandrine Kiberlain, Natalia Verbeke, Carmen Maura, Lola Duenas – 2010

 

Deze film speelt rond 1960 in Parijs. Mijnheer Joubert (Fabrice Luchine) is een geldmakelaar die met zijn mooie, oppervlakkige vrouw (Sandrine Kiberlain) in een flatgebouw woont. Zij hebben een oudere dienstbode/huishoudster die al jaren in dienst is van de familie Joubert. Op een dag krijgt zij echter hevige ruzie met mevrouw Joubert en ze pakt haar boeltje en vertrekt. De vriendinnen van mevrouw Joubert vertellen haar dat Spaanse dienstbodes het helemaal zijn! Trouw, hardwerkend en goedkoop. Via een katholieke priester vindt ze zo de mooie Maria die bij de familie aan de slag gaat. Via Maria raakt mijnheer Joubert geïnteresseerd in het leven van de Spaanse dienstbodes die in zijn huis op de bovenverdieping wonen in schamele omstandigheden. Hij wordt hun weldoener en uiteraard voelt hij zich steeds meer aangetrokken tot Maria, tot ze op zekere dag zonder verwittiging vertrekt.

De beelden van een stad in de jaren 60 van de 20e eeuw, de gebouwen en de kleding zijn natuurgetrouw weergegeven. Fabrice Luchine speelt geloofwaardig een hard werkend man, zonder veel aandacht voor zijn omgeving en zijn familie die opeens ontdekt dat er toch nog een wereld is buiten zijn werk en die hartstochtelijk verliefd wordt. Sandrine Kiberlain is vaak hilarisch als de oppervlakkige rijke vrouw die vindt dat ze geen gemakkelijk leven heeft met al haar sociale verplichtingen. De rol van Maria wordt vertolkt door de mooie Natalia Verbeke, een Spaanse actrice van Argentijnse oorsprong. De Spaanse dienstbodes zijn grappig en maar ook wel wat stereotiep. Twee van hen wordt gespeeld door Almodovar actrices: Carmen Maura als de wat oudere vrouw die spaart voor een huis in Spanje en Lola Duenas als de militante strijdster voor de rechten van de uitgebuite dienstbodes.

“Les femmes du 6ième étage” was de Franse inzending voor het filmvestival van Berlijn. Het is geen opzienbarende film, niet heel erg diepgaand maar wel goed, warm en grappig.

Tous les soleils

Regie: Philippe Claudel - acteurs: Stefano Accorsi, Neri Marcoré, Lisa Capriani, Anouk Aimée, Clotilde Courau - 2011.

Een jonge veertiger met een glimlach op het gelaat, rijdt op een Solexje door de straten van Straatsburg en je hoort een meeslepende Tarantella op de achtergrond. Zo begint deze tweede film van Philippe Claudel. De man op de Solex is Alessandro, een leraar klassieke muziek in Straatsburg. Hij is Italiaan, weduwnaar en hij woont samen met zijn 15 jarige dochter Irina en zijn broer Luigi. zijn vrouw is bij een ongeval om het leven gekomen toen Irina nog een baby was maar geen enkele vrouw slaagt er in Alessandro haar doen te vergeten. Luigi is naar eigen zeggen een politiek vluchteling sinds Bunga-Bunga Berlusconi aan de macht kwam in Italië. Hij bereddert het huishouden en hij schildert maar weigert principieel zijn werk te verkopen. Alessandro heeft een leuke vriendenkring en werk waar hij van houdt, en hij zingt in een barok-ensemble en gaat zieke mensen in het hospitaal voorlezen, heel aardig allemaal. Maar tegenover zijn dochter gedraagt hij zich als een echte Italiaanse papa: zij is en blijft het kleine meisje voor hem. Dit leidt tot de nodige spanningen zeker nadat hij haar op een bankje een jongen zag zoenen. Maar Irina is een wijs meisje en ze lost dit wel op. En niet alleen dit probleem maar ze zorgt er samen met Luigi ook voor dat er terug liefde in het leven van haar papa komt.
Er komen veel grappige dialogen in de film voor maar ook mooie en gevoelige. En dat is wat de film voor mij was: geen meesterwerk als 'Il y a longtemps que je t'aime" maar een erg mooie film met een happy end, een film die je na het zien met een goed gevoel achterlaat. En wat de film voor mij helemaal af maakte was de wondermooie muziek van Christine Pluhar en l'Arpeggiata.

Black Butterflies

Regie: Paula van der Oest - acteurs: Carice Van Houten, Rutger Hauer, Liam Cunningham - 2011

Aan het begin van de film zie je beelden van een strand met de aanrollende golven van de zee. Een stem op de achtergrond leest een gedicht van de Zuid Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker. Over haar gaat de film "Black Butterflies". Ingrid groeide samen met haar zus Anna op bij haar moeder en grootouders. Hun vader, Abraham Jonker, verliet het gezin enkele maanden voor de geboorte van Ingrid. de meisjes groeien op aan zee, lopen op blote voeten in de wilde natuur. Na het overlijden van hun moeder blijven ze nog enige tijd bij hun grootmoeder maar dan komt hun vader hen halen. Ze zullen bij hem en zijn derde vrouw wonen nabij Kaapstad. Nu wonen ze in een chique stadswijk met een vader die hun volkomen onbekend is en een vreemde stiefmoeder, een erg groot contrast dus met hun leven voorheen. Ingrid heeft altijd een problematische verhouding met haar vader gehad. Blijkbaar twijfelde hij er aan of ze wel echt zijn dochter was. Ze doet alles om zijn goedkeuring te krijgen maar tevergeefs. Hij stoot haar steeds af. Ze gaat dan maar elders liefde zoeken. Ze trouwt met de 17 jaar oudere Pieter Venter en samen krijgen zij in 1957 een dochtertje Simone. Ingrid verlaat haar man en heeft verschillende relaties, vaak tegelijkertijd. Ingrid Jonker schijnt een erg gevoelige maar ook een moeilijke en vaak provocerende vrouw geweest te zijn, op zoek naar een thuis en naar genegenheid, die haar gevoelens het best van zich af kon schrijven in gedichten. Mooie gedichten waarmee zo ook succes had. Behalve over het leven van de dichteres zien we in de film ook zijdelings wat de apartheid in Zuid Afrika in die jaren inhield. Ingrid kan de onrechtvaardigheden tegen de zwarte en gekleurde bevolking niet verdragen. Ze protesteerde er tegen en schreef er gedichten over, tot grote ergernis van haar vader.
Het is jammer dat de film in het Engels was en er dus ook uit haar gedichten werd voorgelezen in het Engels. Ze schreef ze immers origineel in het Zuid Afrikaans.
De mooie Carice van Houten vertolkt Ingrid erg goed. Je ziet haar onzekerheid, haar verlangens en haar twijfels, haar verontwaardiging, haar verdriet. En haar onhebbelijkheden, hoe ze zich onmogelijk maaktwaarmee ze de liefde die ze dan krijgt uittest. Kan er wel iemand van mij houden? En ook Rutger Hauer als haar strenge, kille vader is goed. De film kreeg in Nederland blijkbaar niet altijd lovende kritieken. Maar ondanks het feit dat de film het leven van Ingrid Jonker licht romantiseert en dat het verhaal niet op alle punten met de werkelijkheid overeenkomt, ontroert hij toch . Ik werd wel geraakt door de gevoelige en wanhopig zoekende Ingrid die soms met haar energie geen blijf wist en dan weer afgleed naar depressieve periodes tot ze uiteindelijk zelfmoord pleegt. De Zuid Afrikaanse landschappen waren erg mooi in beeld gebracht.
Als je meer wil weten over Ingrid Jonker en haar poëzie doe dan zoals ik op aanraden van een vriendin deed: lees het boek "Ik herhaal je". Het bevat haar gedichten in het Afrikaans met een Nederlandse vertaling door Gerrit Komrij en een biografie geschreven door Henk van Woerden.

De echte Ingrid Jonker.

Rien à déclarer

Regie: Dany Boon - acteurs: Benoit Poelvoorde, Dany Boon, Bouli Lanners, Karin Viard - 2011

Soms wil je gewoon naar de film om je te laten vermaken, daar is niets mis mee. Dan is "Rien à déclarer" daarvoor zeker aangewezen.
We bevinden ons op de Frans-Belgische grens op het ogenblik dat de landen van de E.U. hun grenscontroles gaan afschaffen. Dit valt uiteraard niet in de smaak van de douanebeambtes aan de beide zijden van de grens. Vooral de Belg Ruben Vandevoorde (Benoit Poelvoorde) spant de kroon. Hij voert onverbiddellijk actie: elke auto die België binnen wil wordt van boven tot onder gecontroleerd met lange wachtrijen tot gevolg en bitse woordenwisselingen met de Franse collega's. Maar alle acties mogen niet baten en de grensposten verdwijnen, tot grote vreugde van minder frisse figuren!
Behalve een overijverige douanier is Ruben ook een Fransen-hater. "Les Camenberts" noemt hij hen. Het is een haat die van vader op zoon wordt overgedragen. Om zijn zoontje in de juiste sfeer te laten opgroeien onderwerpt hij hem dagelijks aan een vragenvuur en hij neemt hem ook mee op pad als hij 's nachts België groter gaat maken door stiekem de grenspaal te verplaatsen. Ook Rubens vader haat alles wat Frans is, tot groot verdriet van zijn dochter die stiekem een relatie heeft met de Franse douanier Mathias Ducatel (Dany Boon).
En nu worden Mathias en Ruben samen ingezet in een vliegende brigade, nu ja vliegend, voor zover je kan vliegen met een aftandse R4 natuurlijk. En dan zijn er nog een paar domme gangsters, een inhalige cafébazin en haar eerlijke maar niet snuggere man. Maar wees gerust, aan het einde komt alles goed.
Ik heb wel kunnen lachen maar toch minder dan bij "Bienvenue chez les Ch'tis". Voor de meeste hilariteit zorgde de vrouw die voor me in de zaal zat en die bij de minste aanzet tot grap in een homerische bulderlach uitbarste die de hele zaal verstomd deed staan.
Dany Boon zegt in een interview dat hij met deze film onverdraagzaamheid en racisme wilde tegengaan. Misschien dus iets voor Mr. Vic Van Aelst en het voltallige NVA-bestuur?

Never let me go

Regie: Mark Romanek - acteurs: Carey Mulligan, Keira Knightley, Andrew Garfield - 2010

In Engeland, jaren '70-'80 van de 20e eeuw, worden in een streng afgezonderde kostschool kinderen opgevoed, gekloonde kinderen die er enkel zijn om als donor te kunnen fungeren als ze volwassen zijn. De wetenschappers zijn er op die manier in geslaagd alle ziektes uit te bannen, iedereen zijn eigen kloon! De film volgt in het bijzonder 3 kinderen tot hun volwassen wording en hun "voltooiing", als ze de ultieme donatie niet meer overleven. Cathy (Carey Mulligan), Ruth (Keira Nightley) en Tommy (Andrew Garfield) zijn al van jongs af aan vrienden. Tommy, een erg opvliegende jongen, werd nogal geplaagd en Cathy ontfermt zich over hem en wordt op hem verliefd. Maar de mooie Ruth gaat met hem aan de haal tot groot verdriet van Cathy.
Ik hou niet van SF verhalen of films maar in deze film stoorde het me niet waarschijnlijk, zoals een vriendin opmerkte, omdat het verhaal zich niet in een verre onbekende toekomst afspeelt maar in het heden en het nabije verleden.
Carey Mulligan (An education) vertolkt de stille en gevoelige Cathy op een erg serene manier. Zij is voor mij de ster van deze film.
De beelden zijn uitzonderlijk mooi, met veel aandacht voor details: de kleding van de kinderen en begeleiders, het gebouw en de omgeving van de kostschool.
Het feit dat al deze jongeren zich zonder veel protest bij hun lot neerleggen is vreemd, bevreemdend. Zij weten dat zij jong gaan sterven maar zij dienen een hoger doel: ziektes van de mensheid uitroeien. Wij gewone stervelingen weten uiteraard ook dat we eens moeten sterven maar we dringen dat meestal weg en leiden ons leven alsof het oneindig is. Wij dienen dan ook meestal geen hoger doel!
De film is gebaseerd op een boek van de Japans-Engelse schrijver en Booker prize winnaar Kazuo Ishiguro (The remains of the day).

In a better world

Regie: Susanne Bier - acteurs: Mikael Persbrandt, Willian Johnk Nielsen, Markus Rygaard, Ulrich Thomsen, Wil Johnson - 2010

Het verhaal draait rond twee jongens en hun familie. Christian is een enige zoon die net zijn moeder verloren heeft. Hij lijkt gevoelloos en wil zijn vaders verdriet niet delen. Hij is in staat erg hard te zijn als het voor hem nodig is. Na de dood van zijn moeder verhuist hij naar zijn grootmoeder en gaat hij daarom ook naar een andere school. Daar ontmoet hij Elias die in alles het omgekeerde is van Christian. Elias is een verlegen, onzekere jongen die op school gepest wordt. Christian grijpt echter in en rekent af met Elias' plaaggeesten, en ze worden vrienden. Maar omdat er bij de afrekening een gewonde valt licht de school de ouders in. De vader van Elias, een dokter die uit idealisme in Afrika werkt, veroordeelt geweld principieel. Als hij in het bijzijn van zijn zoon en van Christian door een man wordt bedreigd en geslagen weigert hij zich te verdedigen. Hij neemt de jongens zelfs achteraf mee naar zijn belager om hen te tonen dat hij, diir geen geweld te gebruiken, wel degelijk gewonnen heeft. Maar die les heeft niet het gewenste effect. Integendeel, Christian vindt dat wraak hier op zijn plaats is en hij smeedt een plan. Elias doet mee, om zijn enige vriend niet te verliezen.
Het is een film die je wel een hele tijd bijblijft en je doet nadenken. Over wraak en vergelding versus geweldloosheid, het aanbieden van 'de andere wang'. Geweld likt immers altijd tegengeweld uit en hoe geraak je uit die spiraal? Maar continue onrechtvaardigheden of wreedheden zo maar op hun beloop laten, er niets tegen ondernemen, is ook niet altijd de goede oplossing. Een moeilijk dilemma waar Anton, de vader van Elias, in Afrika ook mee te maken krijgt.
De jonge acteurs die Christian en Elias vertolken doet dit erg overtuigend.
De film kreeg de Oscar voor Beste Buitenlandse film in 2011.

Silent Souls

Regie: Aleksei Fedorchenko - acteurs: Igor Sergeyev, Viktor Sukhorukov, Yulia Aug - 2010

Miron is directeur in een fabriek in Rusland. Zijn vrouw Tanya is overleden en hij vraagt aan een werknemer, Aist, om samen met hem de overledene naar haar streek van herkomst te brengen. Daar wil hij haar begraven volgens de traditionele rituelen van de Merja, een vroeger Fins volk dat de Wolga regio bewoonde en waaruit zij afkomstig is. Samen met twee vogeltjes in een kooi leggen ze per auto een lange tocht af door troosteloze landschappen. Onderweg vertelt Miron verhalen over Tanya. In de Merja cultuur werd dit "roken" genoemd, je verdriet over de overledene verwerken door er over te praten en te vertellen. En gaandeweg blijkt dat ook Aist reden heeft om te rouwen over Tanya.
In de recensie van het weekblad Humo stond dat de twee mannen reisden door "onwezenlijk mooie landschappen". Hier kan ik het niet mee eens zijn. Want wat me aan het einde van de film in eerste instantie opviel was dat er geen enkel echt mooi (in de klassieke zin van het woord) landschap te zien was. Altijd was er wel ergens een storend element aanwezig: oude fabrieken, bouwvallige bruggen, afval, echt troosteloos.
Aan het begin van de film zie je Aist op een markt rondlopen waar hij twee vogeltjes koopt. Die transporteert hij naar huis op de fiets, in een geïmproviseerd soort kooitje. Je ziet hem rijden over een zanderige weg die doorheen een bos loopt en je denkt dat het verhaal zich ergens rond 1940 afspeelt. Maar dan gaat Aist zijn woning binnnen en daar zie je een laptop staan!! Dat was wel erg onverwacht! Het is toch een verhaal dat zich nu afspeelt.
Silent Souls is een mooie en ontroerende film over verdriet, rouwverwerking maar ook over vriendschap en verbondenheid.

Meer over de Merja: http://peacecountry0.tripod.com/merja.htm

Made in Dagenham

Regie: Nigel Cole - Scenario: William Ivory - acteurs:

In 1968 brak er in de Fordfabriek in het Engelse Dagenham, nabij Londen, een staking uit onder de vrouwelijke stiksters. Ze eisten hetzelfde loon als hun mannelijke collega's die gelijkwaardig werk verrichtten. En omdat volgens mij in de minder geglobaliseerde jaren '60 van de 20e eeuw toch meer kans van slagen hadden, haalden de vrouwen hun slag thuis. In 1970 werd in Groot Brittanië de Equal Pay Act in het Parlement goedgekeurd.
Over deze actie van de stiksters maakte Nigel Cole (van 'Calender girls') een film. Sally Hawkins ('Happy go lucky' en 'Never let me go') speelt de rol van de fictieve Rita O'Grady die, aanvankelijk tegen haar wil, in de rol van voorvechtster en stakingsleider wordt geduwd. Ze krijgt af te rekenen met kwade mannelijke collega's, sluwe bazen, 'verkochte' vakbondsleiders en ten slotte ook met haar eigen man. Gelukkig heeft ze de onvoorwaardelijke steun van de andere vrouwen en van een integere vakbondsafgevaardigde, Albert, gespeeld door Bob Hoskins (die eerder schitterend de akelige Joe speelde in 'Felicia's Journey' van Atom Egoyan).
Het verhaal is nogal geromantiseerd en doet soms wat "Amerikaans" aan maar het acteerwerk van Sally Hawkins is wel hartverwarmend. En het is nog een goede geschiedenisles die toont dat die 'luie babyboomers' toch nog wel wat bevochten hebben.
Gelet op mijn leeftijd heb ik uiteraard enorm genoten van de jaren '60 muziek. Zo hoorde je tijdens de onderhandelingen met de Ford-bazen 'All or nothing' van the Small Faces. En bij de overwinning, wat gemakkelijk, 'You can get it if you really want'.
De titelsong werd geschreven door Billy Bragg en gezongen door Sandy Shaw die ook zelf in de Ford fabriek in Dagenham werkte.

Incendies

Regie en scenario: Denis Villeneuve - acteurs: Melissa Désormaux-Poulin, Lubna Azabal, Maxim Gaudette - 2010

In de eerste beelden van de film zie je jongetjes in het Midden Oosten, die in een ruine van een huis worden kaalgeschoren door soldaten. Geen woorden of uitleg, alleen muziek hoor je, 'You and whose army'van Radiohead. Dan schakelt de film over naar Canada waar een tweeling broer en zus, Simon en Jeanne, bij een bevriende notaris zitten. Hij leest hen het testament voor van hun pas overleden moeder. Hij geeft hen ook twee brieven die hun moeder schreef, met het verzoek ze aan de bestemmelingen te overhandigen. Een is voor hun dood gewaande vader en de andere voor hun broer van wiens bestaan ze niets afwisten. Jeanne wil onmiddellijk op zoek gaan naar haar vader en haar broer maar Simon wil er niets van weten. Jeanne vertrekt dan naar het Midden Oosten, vergezeld van de notaris die haar wil helpen. Afwisselend zie je beelden van de zoektocht van Jeanne en flashbacks met het verhaal van haar moeder Nawal. Het land in het Midden Oosten waar dit zich afspeelt wordt niet genoemd, maar door de beelden en de situatie is het duidelijk dat het verhaal van Nawal zich moet afgespeeld hebben tijdens de Libanese burgeroorlog die duurde van 1975 tot 1990.
De beelden zijn vaak ontzettend hard en rauw, maar dat was die burgeroorlog natuurlijk ook. Er waren immers zeker 150.000 dodelijke slachtoffers en de haat tussen christenen en moslims was erg groot.
Incendies werd door velen beschouwd als de grootste kanshebber op de Oscar voor beste buitenlandse film in 2011, maar die eer viel te beurt aan 'In a better world'. En hoewel ik dit een erg mooie en ook beklijvende film vond, heeft voor mij Incendies toch nog wel iets meer te bieden. Indrukwekkender was hij zeker. Het is de film die me dit jaar, tot nu toe, het langst is bijgebleven, die me dagen na het zien er van nog in zijn greep hield, omwille van de kwaliteiten van de film in het algemeen maar ook vanwege het onvoorstelbare geweld dat mensen elkaar kunnen aandoen in naam van een god.
De film won de prijs van beste Canadese film van de Vancouver Film Critics Circle en actrice Lubna Azabal, waarvan ik chauvinistisch niet kan nalaten op te merken dat ze in Brussel is geboren, won twee prijzen als beste actrice.

Pieds nus sur les limaces

Regie: Fabienne Bertaud - acteurs: Ludivine Sagnier, Diane Kruger, Denis Menochet - 2010

Lily en Clara zijn twee zussen. Clara woont in Parijs en werkt in het advocatenkantoor van haar man Pierre. Lily leeft met haar moeder in het ouderlijk huis, een grote idyllische plattelandswoning te midden van de natuur. Lily is een beetje eigenaardig, kinderlijk voor haar leeftijd. Als de moeder op een dag onverwacht overlijdt is er een probleem. Lily is niet in staat voor zichzelf te zorgen. De buurvrouw die op verzoek van Clara een oogje in het zeil houdt kan haar niet de baas en weigert zich nog langer om Lily te bekommeren. En dat verwondert niet: Lily verbrandt een groot deel van de meubels, stopt dode dieren in de vriezer en haalt levende dieren in huis. Clare en Pierre komen elk weekend uit Parijs over maar dat volstaat niet. Ze nemen Lily mee naar Parijs maar dat draait ook op een fiasco uit. Clara zegt dan maar haar werk op en trekt in bij Lily op het platteland. Terwijl ze stilaan van haar man vervreemdt groeit ze dichter bij haar jongere zusje.
Ik vond dit geen goede film. Ludivine Sagnier en Diane Kruger acteren wel erg goed en overtuigend maar het verhaal vond ik maar niets. Zo is er Pierre die door Clara boos aan de kant wordt gezet en afgeschilderd als een waardeloze man terwijl hij niets verkeerd deed. Hij steunt zijn vrouw, komt elk weekend over maar Lily irriteert hem vaak wel. En dat is ook niet onlogisch. Ze is immers niet zijn zus en door haar is zijn hele leven overhoop gezet.
Maar het meest stoorde me de manier waarop Lily wordt neergezet. Het was niet duidelijk of we hier te maken hadden met een normaal begaafde maar psychisch gestoorde jonge vrouw of met een licht mentaal gehandicapte. Wat er van haar getoond werd was niet consequent. Als ze bijvoorbeeld de buurjongen uitnodigt om haar te bezoeken en samen naar bed te gaan, en hoe ze zich dan gedraagt als hij in haar kamer is dan denk je dat ze een mentale achterstand moet hebben. Maar als ze anderzijds haar zus Clara de les spelt over haar manier van leven of haar zienswijze naar voren brengt over het huwelijk van hun overleden ouders dan zijn de bewoordingen niet van die aard dat ze door een zelfs licht mentaal gehandicapte worden gebruikt. Dit stoorde me erg, als ervaringsdeskundige want moeder van een gehandicapte zoon.
Dit samen met een paar nogal ongeloofwaardige wendingen (de komst van de vreemde mannen en hoe er mee wordt omgegaan, het feit dat de zussen kunnen leven van hun zelfgemaakte jam en pantoffels enz. ) maken volgens mij Pieds nus tot een film die je met gerust hart kan overslaan.

Copacabana

Regie: Marc Fitoussi - Acteurs: Isabelle Huppert, Lolita Chammah, Jurgen Delnaut, Veerle Dobbelaere - 2010

Babou (Isabelle Huppert) woont in Noord Frankrijk en is een extraverte en ook wat excentrieke vrouw. Ze heeft er nooit een conventionele levenswijze op nagehouden. Met haar dochter Esmeralda (Lolita Chammah) heeft ze heel wat rondgezworven in alle delen van de wereld. Misschien hierdoor is Esmeralda juist wel naar op zoek naar het traditionele huisje-boompje-beestje. Ze is verloofd met een brave jongen en wil een huwelijk in het wit. Om haar moeder de kosten van de trouwerij te sparen en ook wel om niet met haar voor schut te staan, nodigt de Babou niet uit en vertelt ze aan haar toekomstige schoonfamilie dat zij in Brazilië zit en niet kan komen. Maar dit kwetst Babou wel. Ze doet nog een paar onhandige pogingen om het recht te breien maar tevergeefs. Ze besluit dan maar naar de Belgische kust te verkassen om in Oostende time-share appartementen te verkopen. En uiteraard valt ze ook hier op door haar totaal andere manier van omgaan met mensen en situaties. Gelukkig komt alles op het einde wel goed!
Copacabana is een echte feel-good film en zelfs een erg overtuigende en goed geacteerde. Hoewel Babou niet gewoon is veel rekening te houden met anderen, komt ze toch sympathiek over omwille van haar optimisme en haar veerkracht. Isabelle Huppert die al vaak in erg ernstige rollen heeft geschitterd is ook als Babou op haar best. Lolita Chammah, haar dochter in de film, is ook in het werkelijke leven de dochter van Huppert.
Een goede ontspannende film met mooie beelden van onze koningin der badsteden.

The King's speech

Regie: Tom Hooper - Acteurs: Colin Firth, Geoffrey Rush, Helena Bonham-Carter, Jennifer Ehle - 2010

Deze film vertelt het verhaal van de engelse prins Albert, zoon van de Engelse koning George V. Deze prins had erg last van stotteren waardoor hij zich de mindere voelde van zijn broer kroonprins Edward. Na het overlijden van hun vader wordt Edward koning. Hij doet echter troonsafstand om te kunnen trouwen met Wallis Simpson, een reeds tweemaal gescheiden Amerikaanse vrouw. Omdat de Engelse koning ook hoofd van de Anglicaanse kerk was, was een huwelijk met een gescheiden vrouw voor hem niet toegelaten. (Gelukkig voor prins Charles is dat nu anders!!) Albert wordt dus noodgedwongen koning onder de naam George VI. Omdat inmiddels de radio haar intrede heeft gedaan en de koning ook daarop moet te horen zijn, gaat hij spraaklessen volgen om hem van het stotteren af te helpen. Maar geen enkele therapie die hij volgt heeft succes, tot de koningin zich tot de Australische logopedist Lionel Logue wendt. Die weet met zijn onconventionele aanpak het probleem wel het hoofd te bieden. Tussen de koning en zijn logopedist groeit een sterke vertrouwensband, een vriendschap zelfs.
Hoewel Colin Firth voor mij de knapste acteur ter wereld is kon deze film me toch niet helemaal boeien. Hij is niet slecht maar meer als een goed in scène gezette, onderhoudende film was het voor mij toch niet. De kostumering en de decors waren wel prachtig en uiteraard ook de acteerprestatie van Colin Firth.
De film won 4 Oscars waaronder een voor Firth voor beste mannelijke hoofdrol.
Wel bijzonder voor de romantica in mij: in deze film speelde Colin Firth opnieuw tegenover Jennifer Ehle, die Elisabeth Bennet vertolkte in Pride and Prejudice, de TV serie uit 1995 waarbij ik nogal gezwijmeld heb!

True Grit

Regie: Ethan en Joel Coen - acteurs: Hailee Steinfeld, Jeff Bridges, Matt Damon, Josh Brolin - 2010

Mattie Gross (Hailee Steinfeld) is een 14 jarig vroegrijp meisje. Als haar vader wordt vermoord en beroofd besluit ze de voortvluchtige dader zelf te gaan vervolgen omdat het gerecht daar blijkbaar niet erg mee bezig is. Ze roept hiervoor de hulp in van Rooster Cogburn (Jeff Bridges), een beruchte US Marshall die meer dronken dan nuchter is. Tijdens hun zoektocht naar de moordenaar komt er nog een derde hen vervoegen, nl. de Texas Ranger LaBoeuf (Matt Damon).
De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Charles Portis. Het werd voorheen al eens verfilmd met über-cowboy John Wayne in de hoofdrol. De Coens zeggen in interviews dat ze het boek zo getrouw mogelijk hebben trachten te volgen. Je ziet duidelijk de hand van de broers Coen in de film. De humor bij het neerzetten van de personages ontbreekt nu ook niet: de wat aangedikte dialogen, de held Rooster Cogburn die in deze film meer een antiheld is, de waanwijze Texas Ranger en vooral de scène waarin Mattie de paardenhandelaar overtroeft die haar wil belazeren. zelfs als zij een boek trouw volgen zie je toch nog de hand van de Coens.
Een film van hen kan volgens mij niet slecht zijn, zelfs als het een western is, een genre waar ik niet bepaald wild van ben omwille van overdaad in mijn kinderjaren. Behalve de prachtige beelden zoals we die ook zagen in "No country for old men",en de zo typische humor, dwingt ook Jeff Bridges als de letterlijk en figuurlijk labiele Rooster Cogburn respect af. Maar hij wordt zeker geëvenaard door de debuterende Hailee Steinfeld die met een ongelooflijke naturel speelt, zeker als je er rekening mee houdt dat ze tijdens de opnames nog maar 13 was! Laat ons hopen dat we haar nog vaak terug zien.

Biutiful

Regie: Alejandro Gonzalez Inarritu - acteurs: Javier Bardem, Maricel Alvarez, Hanaa Bouchaib, Guillermo Estrella, Eduard Fernandez, Rubèn Ochandiano - 2010

Uxbal (Javier Bardem) is vader van twee kinderen. Hij leeft niet langer samen met hun moeder die manisch depressief is. Hij verdient op eerder louche wijze de kost: door zijn helderziendheid te gebruiken om aan nabestaande de laatste gedachten van overledenen te vertellen, door illegale inwijkelingen aan slechtbetaalde jobs te helpen en anderen te helpen een eveneens illegaal handeltje op te zetten. Uxbal houdt veel van zijn kinderen en als hij verneemt dat hij kanker heeft en dat hij niet meer lang te leven heeft, dan wil hij zoveel mogelijk geld bijeensprokkelen om de kinderen voor de eerste tijd na zijn overlijden een onbezorgde toekomst te geven. Wat hij hiervoor doet is niet altijd even fraai. En als hij wel goed voor anderen wil doen loopt dit ook nog eens heel falikant af. De film gaat volgens mij over het verschil tussen goed en kwaad, goed willen doen en toch het verkeerde bereiken.
Het verhaal speelt zich af in Barcelona en dat viel in het begin helemaal niet op. Alles is grauw en donker. Ik dacht aanvankelijk dat het eerder in Centraal of Zuid Amerika speelde. Tot er plots toch bekende beelden van de stad opdoken.
Javier Bardem is ongelooflijk goed als Uxbal: een wat verlopen man aan de rand van de samenleving. Ook het meisje dat zijn dochtertje speelt is erg goed. Maar de regisseur heeft wat te veel in één film en in één verhaal willen steken: de problemen van een alleenstaande vader, van een manisch depressieve vrouw, van Afrikaanse vluchtelingen die zwart werk verrichten op bouwwerven, van illegale Chinese fabriekjes, Afrikaanse klandestiene straatverkopers, van corrupte politiemannen... Voldoende problemen om een paar films aan te wijden. Ik vond dan ook de eerdere films van Inarritu die ik zag beter (Amores Perros, 21 grams, en Babel). Waarmee ik niet wil zeggen dat ik Biutiful niet goed vond. Het genoegen Javier Bardem te zien spelen is immers altijd groot.
De film, de regisseur en Javier Bardem hebben overigens al verschillende nominaties voor filmprijzen op hun naam staan.

Ben het niet eens met jouw beoordeling. mij lijkt dat in het gewone leven en dan zeker in het milieu waarin de film zich afspeelt juist al die problemen samenkomen. in het echte leven kun je toch ook niet één problemen behandelen !!
gezien mijn ervaring in mijn werkkring waar ik met “multi problem” gezinnen werkte, kwamen daar ook al die problemen samen: financiele problemen, incest, slechte relaties, werkeloosheid en noem maar op.
dat maakt voor mij de film juist veel echter, de moedeloosheid die je voelt bij het bekijken van al die ellende en er niet uitkomen.
ik vond de moeder ook fantastisch spelen. en dan de titel al, hoe symbolisch gekozen ! ja, een heel aangrijpende film. (Nicolette)
wel een loodzware film, iedereen was er stil van !

Tournée

Regie en productie: Mathieu Amalric - Acteurs: Mathieu Amalric, Miranda Colclasure, Suzanne Ramsey, Linda Maracini, Alexander Craven.. - 2010

Joachim is een aan lager wal geraakte producer. Omwille van allerhande problemen is hij in zijn thuisland Frankrijk niet meer erg geliefd. Daarom ging hij in de VS zijn geluk beproeven. Nu keert hij naar zijn vaderland terug met een Amerikaanse Burlesque groep, wat mindere collega's van Ditta Von Teese. Hij heeft hen optredens in alle grote Franse steden voorgespiegeld en de groep, één man en de rest voluptueuze vrouwen, dromen van La douce France en van Parijs. Ze trekken echter van de ene kleine kustplaats naar de andere, per trein, verblijven in was smoezelige hotels en treden op in wat niet echt de beste zalen zijn. Het publiek, zowel mannen als vrouwen zijn wel dol op de show. Maar het beloofde optreden in Parijs gaat niet door dankzij een gewezen vriend van Joachim die met hem nog een appeltje te schillen had. Joachim is een grootprater, een sukkel ook . Als zijn kinderen bij hem zijn weet hij niet wat met hen aan te vangen. De artiesten hebben ook al geen al te hoge pet op van hem. Als hij in de show wil ingrijpen wordt hij er snel op gewezen dat het niet zijn show is maar die van de actrices en de acteur.
Via de film maak je kennis met de eenzaamheid van artiesten op tournée, een eenzaamheid die echter voor hen maar tijdelijk is maar voor Joachim, die de schijn hoog tracht te houden, is ze wel van een meer permanente aard. Er komen best wat hilarische scènes in de film voor. Het meest grappig vond ik de enige mannelijke acteur die als de Zonnekoning een striptease act doet en de vrouw aan de kassa die ook een striptease act in de winkel wil opvoeren om haar talent te tonen.
Het lijkt vaak eerder een documentaire dan een speelfilm want in hoofdzaak zie je de optredens en de reizen van zowel de groep als van Joachim. Maar de film heeft me wel aangenaam verrast en me met een wat ontheemd gevoel achtergelaten.

Winter's bone

Regie: Debra Granik - acteurs: Jennifer Lawrence, Lauren Sweetser, John Hawkes, Cody Brown.... - 2010

De film speelt zich af in de Ozark Mountains in Missouri. In de openingscène zie je een jongen en een meisje vrolijk spelen op een trampoline en met een skatebord . Maar zo vrolijk en onschuldig blijft het niet. We maken kennis Ree hun zeventienjarig zus die in armoedige omstandigheden voor hen en voor hun depressieve moeder zorgt, en dat in een harde, gewelddadige omgeving van mensen aan de zelfkant van de samenleving. Ree leert hen hoe ze moeten schieten, hoe ze een eekhoorn moeten villen en bereiden en dat ze nooit hulp mogen vragen aan anderen maar wachten tot het hen wordt aangeboden. Hun armoedige houten huis dreigt hen ontnomen te worden omdat de vader, een handelaar in synthetische drugs, het vergokt heeft. Om dit te voorkomen gaat Ree op zoek naar hem, want hij is sinds enige tijd spoorloos verdwenen. Op veel hulp kan ze echter niet rekenen. Integendeel, er wordt haar al vlug duidelijk gemaakt dat ze beter niet te veel vragen stelt. Enkel haar oom Teardrop besluit na een tijd haar toch bij te staan omdat hij het geweld tegen het meisje niet langer kan aanzien.
De film toont ons een samenleving waar we ver van af staan maar die meer en meer voor komt in deze tijden van grote luxe voor de ene en bittere armoede voor de andere. Qua verhaal en omgeving doet hij soms denken aan Frozen River maar deze film is nog harder maar ook indringender, hij blijft langer hangen. Voor mij een van de meest aangrijpende films die ik de laatste tijd zag.
Jennifer Lawrence, die ook speelde in 'Burning Plains', is ongelooflijk goed als de koppige en integere Ree. Voor mij mag ze hiervoor wel een Oscar krijgen, maar dat is jammer genoeg weggelegd voor actrices uit enigzins andersoortige films. De film won de Grand Jury Prize in 2010 op het Sundance filmfestival.
Het verhaal is gebaseerd op een boek van de Amerikaanse schrijver Daniel Woodrell.

Potiche

Regie: François Ozon - acteurs: Catherine deneuve, Fabrice Luchini, Jèrome Reignier, Gerard Depardieu - 2010.

Susanne (Catherine Deneuve) is een brave huisvrouw in de late jaren zeventig in een stadje in Noord Frankrijk. Volgens haar man, mijnheer Pujol, is haar enige functie is decoratief zijn. Hij staat aan het hoofd van de paraplufabriek die door Susanne's vader werd opgericht. Zowel thuis als in de fabriek gedraagt hij zich als een potentaat, ook tegenover zijn secretaresse/minnares. Er dreigt sociale onlust in de fabriek, aangespoord door de communistische burgemeester, gespeeld door de alomaanwezige Gerard Depardieu (54 films tussen 2000 en 2010!!). Pujol ergert zich dusdanig aan zijn opstandige arbeiders dat hij problemen met zijn hart krijgt en het tijdelijk kalmer aan moet doen. En dan komt Susanne aan bod. Als een ware dochter van haar vader slaagt zij er in de gemoederen te bedaren en de fabriek nieuw leven in te blazen. en iedereen, ook de secretaresse is op haar hand. Vrouwen aan de macht! Maar het mooie liedje blijft niet duren en als haar man hersteld is slaagt hij er in met allerlei manipulaties haar terug uit de fabriek te bonjouren.
"Potiche" is een grappige, ontspannende film, met prachtige decors en kostuums uit de jaren 70. Ik heb het nog steeds moeilijk om een elegante, afstandelijke actrice als Catherine Deneuve plots in zingen en dansen te zien uitbarsten maar je moet toegeven, ook dat kan ze als de beste. Als je je eens even wil vermaken dan is deze film daar een gelegenheid voor.

La Doppia Ora

Regie: Giuseppe Capotondi - acteurs: Ksenia Rappoport, Filippo Timi - 2010

Sonia is een jonge vrouw van Sloveense afkomst. Ze werkt in een hotel als kamermeisje. Ze houdt zich nogal afzijdig  van haar omgeving. Dan zie je haar aan een tafeltje zitten in een grote zaal waar aan speeddaten wordt gedaan. Verschillende mannen passeren de revu, de ene al onsympathieker dan de andere.  Eén man echter kan haar interesse wekken, Guido. Ze maken kennis met elkaar en worden na een tijd geliefden. Guido is een gewezen politieman, een weduwnaar en hij werkt als bewaker in een grote rijke villa. Op een dag, als hij er Sonia een rondleiding geeft, worden ze overvallen door een groep gemaskerde mannen. Ze gaan er vandoor met al de kostbaarheden uit het huis en laten Sonia en Guido gekneveld achter. En dan beginnen de vele vragen: wie is er eerlijk en wie niet? Wat is er echt en wat niet? Wat is droom en wat is werkelijkheid? En hoe reageer je als je merkt dat iemand je vertrouwen heeft geschonden? Je wordt wel vaak op het verkeerde been gezet. Een mooie maar ook bevreemdende film. Ik, als romantische ziel, had het einde liefst anders gezien deze keer.

The kids are all right

Regie: Lisa Chodolenko - acteurs: Annette Bening, Julianne Moore, Mark Ruffalo, Mia Wasikowska, Josh Hutcherson - 2010

Nic (Annette Bening) en Jules (Julianne Moore) vormen een lesbisch stel. Ze zijn al jaren samen en hebben elk één kind van dezelfde spermadonor: de 18-jarige Joni en de jongere Laser. Nic is een drukke arts, nogal bezorgd en nerveus, die een tikkeltje te veel van rode wijn houdt. Jules is de wat verwarde huisvrouw. Er zijn geen bijzondere problemen in hun gezin, tenzij diegene die we in elk gezin wel zien. Tot op een dag Laser besluit contact te zoeken met hun biologische vader. Dit blijkt Paul te zijn, een vrijgezel met een paar vriendinnetjes, die een restaurant heeft waar hij zijn zelfgeteelde biologische groenten opdient. Hij raakt geboeid door zijn twee kinderen en wil hen beter leren kennen, en ook hun moeders, maar dit zonder zich echt te realiseren wat hij te weeg brengt. Jules, die besloten heeft haar beroep van landschapsarchitecte nu eens echt gaan uit te oefenen, gaat Paul's tuin herinrichten. En dan komen de problemen.
"The kids are all right" is een heel mooie en vaak ook humoristische film over een heel gewoon gezin, over de gewenning en de sleur die in een relatie na een tijd ontstaat, over opgroeiende kinderen die zich beginnen los te maken van hun ouders. Alles wat er gebeurt zou ook in de familie van een heterokoppel kunnen gebeuren. Het is allemaal echt en natuurlijk dankzij de al de acteurs. Dus niet geheel ten onrechte kreeg deze film talrijke prijsnominaties en won hij ook meerdere prijzen. Zeker gaan zien dus.

You will meet a tall dark stranger

Regie + scenario : Woody Allen - acteurs: Gemma Jones, Anthony Hopkins, Pauline Collins, Naomi Watts, Josh Brolin, Antonio Banderas, Freida Pinto - 2010

Helena (Gemma Jones) en Alfie (Anthony Hopkins) zijn een paar van middelbare leeftijd. Alfie wil zijn jeugd terugvinden en verlaat zijn vrouw. Hij gaat sporten en joggen en komt een veel jongere actrice tegen waarmee hij wil trouwen. Helena stort zich op het paranormale. Ze bezoekt een gewiekste helderziende (Pauline Collins) wiens verhaaltjes er bij haar in gaan als zoete koek. Ook met dochter Sally (Naomi Watts) gaat het op relationeel en financieel gebied niet zo prima. Haar man Roy (Josh Brolin) was een arts maar hij heeft ooit een boek geschreven dat goed onthaald is en hij heeft zijn beroep er aan gegeven. Hij heeft na lange tijd een tweede boek geschreven en zit nerveus op nieuws van zijn uitgever te wachten. Beiden hebben de financiële steun van moeder Helena hard nodig. Sally werkt in een kunstgalerij en is stiekem verliefd op haar baas Greg (Antonio Banderas). En Roy kan het lonken ook niet laten! Hij papt aan met het exotisch buurmeisje Dia dat denkt een groot kunstenaar aan de haak te hebben geslagen en daarvoor haar trouwplannen niet laat doorgaan. De één wil de ander, en de ander wil de één, kommer en kwel en louter onsympathieke personages en toch een leuke film. Maar dan ook niet meer dan dat, zeker niet als je hem vergelijkt met Allen's vorige film 'Vicky, Christina, Barcelona'.

The tree

Regie: Julie Bertucelli - acteurs: Charlotte Gainsbourg, Morgana Davies, Marton Csokas - 2010

Peter O'Neill woont met zijn vrouw Dawn en hun kinderen in Australië in een houten huis in de nabijheid van een grote boom. Ze vormen een gelukkig gezin. Op een dat krijgt Peter een hartaanval. Op dat ogenblik rijdt hij in zijn auto terwijl zijn dochtertje Simone bij hem zit. Hij rijdt langzaam op de grote boom af en Simonne denkt dat hij een spelletje speelt. Als ze tegen de boom opbotsen ziet ze dat haar papa niet meer beweegt. Hij is dood. Dawn is erg aangeslagen en komt nog nauwelijks haar bed uit. Ze laat de zorg voor de andere kinderen aan haar oudste zoon over. Simone is niet verdrietig. Ze is er van overtuigd dat haar vader in de boom zit en zij spreekt er met hem. Als haar moeder stilaan van haar verdriet herstelt, uit werken gaat en een andere man ontmoet is dat niet naar Simone's zin. Zij vindt dit verraad. En als de boom te groot wordt en het huis bedreigt doet ze er alles aan om te voorkomen dat hij zou worden omgehakt.
Het verhaal van de film is niet echt bijzonder: een jong gezin dat het verlies van de vader moet verwerken en er terug boven op komt. Charlotte Gainsbourg is erg overtuigend als de door verdriet verlamde, radeloze moeder. Wat de film echt bijzonder maakt zijn de prachtige beelden van de Australische landschappen en zeker de acteerprestaties van de kinderen. Vooral Morgana Davies, die de rol van Simone speelt, is erg goed: het mooie kleine meisje dat met haar vader spreekt in de boom maar dat haar moeder een nieuw geluk niet gunt. En verder is natuurlijk de boom indrukwekkend!!
De film is gebaseerd op de roman "Our father who art in a tree" van de Australische schrijfster.

Another year

Regie: Mike Leigh - acteurs: Jim Broadbent, Ruth Sheen, Lesley Manville, Oliver Maltman, Peter Wight, Imelda Staunton - 2010

Voor mij is er niemand die zo goede films kan maken over heel gewone mensen met hun dagelijkse grote en kleine zorgen als Mike Leigh. In deze film vertelt hij over het leven gedurende één jaar van een koppel van middelbare leeftijd en hun vrienden en familie. Tom (Jim Broadbent) en Gerri (Ruth Sheen) hebben allebei een job die ze graag doen, ze hebben hun huis en hun volkstuintje, hun zoon, en ze zijn gelukkig en tevreden met elkaar. Ze zijn echter ook de haven waar hun vrienden, die het minder getroffen hebben, steeds komen aanwaaien, te pas en te onpas. Zo is er Mary, geweldig geacteerd door Lesley Manville. Ze is een vriendin van Gerri en zij is nog steeds wanhopig op zoek is naar de man van haar dromen, de ridder op het witte paard, maar ze valt ook steeds weer op de verkeerde mannen. En verder is er Ken, een vriend van Tom en ook erg eenzaam. Hij eet, vreet eigenlijk, en drinkt zijn eenzaamheid weg. Hij heeft een oogje op Mary maar zij ziet hem echt niet zitten. En er is Ronnie, de broer van Tom, wiens vrouw gestorven is en die geen contact meer heeft met zijn agressieve zoon. En al dat 'wrakhout', om het maar in de maritieme sfeer te houden, spoelt geregeld aan bij Tom en Gerrie., die steeds klaar staan om te helpen en een luisterend oor te bieden. Gelukkig is er ook nog hun zoon Tom die met kerstmis met een leuke vriendin komt aanzetten.
Het eenvoudige en huiselijke geluk van Tom en Gerri staat dus wel in sterk contrast met het leven van Mary, Ken en Ronnie. In de loop van de film vroeg ik me wel eens af of zij hun geluk ook zelf voor grote mate in de hand hadden. Zou Mary gelukkig zijn als ze met minder tevreden was, zou Ken dat zijn als hij minder at en dronk? We weten niet wat mensen drijft, wat hen zover brengt, waarom sommigen iets wel kunnen en anderen niet. Pech kan iedereen treffen en we weten nooit op voorhand hoe we er mee zullen omgaan. Volgens de regisseur gaat de film over hoe we met ons leven omgaan, met ons zelf en met de mensen rondom ons. Nergens in de film wordt er een veroordeling uitgesproken. En dat is wel een verademing in een samenleving waar geluk door velen als maakbaar wordt beschouwd en waarin mensen met pech 'losers' zijn.
Al de acteurs die in de film spelen doen dat op een zo natuurlijke en geloofwaardige manier die je maar zelden ziet. Dit is het allersterkste punt van de film, die 4 keer genomineerd werd voor een 'British Independent Film Award'.

The American

Regie: Anton Corbijn - acteurs: George Clooney, Violante Placido, Johan Leysen, Thekla Reuten - 2010

Niets menselijks is me vreemd dus ik vind het steeds prachtig om George Clooney te zien acteren. In deze film speelt hij Jack, een soort huurmoordenaar die zich in Italië terugtrekt na een uit de hand gelopen schietpartij in Zweden. Zijn geheimzinnige opdrachtgever, gespeeld door de Belgische acteur Johan Leysen wiens gelaat zo gegroefd was dat ik het niet herkende, zegt hem dat hij zich in de Abruzzen moet schuil houden voor een tijd. Terwijl Jack daar aan een nieuwe opdracht werkt maakt hij kennis met het mooie hoertje Clara. Zij worden op elkaar verliefd en omwille van haar wil hij met zijn verleden breken. Maar dat is niet zo eenvoudig. 
Het verhaal op zich stelt niet zo veel voor. Het is eerder een ouderwets nogal veel in films voorkomend verhaal. Wat deze film zo bijzonder maakt zijn voornamelijk de prachtige beelden van Anton Corbijn, in een vorig leven een erg goede en gekende fotograaf.  Je merkt dat hier een beeldend kunstenaar aan het werk is zoals je dat ook kon zien aan 'Hunger' van zijn collega Steve McQueen en 'A single man' van modeontwerper Tom Ford. En als ik over prachtige beelden spreek dan bedoel ik niet enkel de beelden van het mooie berglandschap maar ook die van Jack en andere personages in de smalle straatjes van de Italiaanse dorpjes, vaak van bovenaf gefilmd. Wat ik bijzonder mooi vond was een van de scènes waarin Jack zijn fitness traint. Je ziet een leeg beeld en dan zie je daar de bovenarmen en het gelaat van Clooney verschijnen, die opdrukoefeningen doet. Erg knap en dat kan ook gezegd worden van de acteerprestaties van George Clooney.  Hij kan werkelijk elke soort rol aan: van de lachwekkende of grappige figuren die hij o.a. in de films van de Coen-broers speelt tot zeer ernstige en dramatische.  
Ik las op een Amerikaanse internetsite dat de film in er in september op nummer 1 heeft gestaan, maar ook dat de meerderheid van het Amerikaanse publiek toch teleurgesteld was door het trage tempo van de film en natuurlijk ook door het gebrek aan actie. Smaken verschillen.
De film is gebaseerd op de roman 'A very private gentleman' van de Britse schrijver/dichter Martin Booth.

Cosa voglio di piu?

Regie: Sylvio Soldini - acteurs: Alba Rohrwacher - Pierfrancesco Favino - 2010

Anna woont samen met Alessio, een nogal corpulente, lieve goedzak, bedreven in het herstellen van alles wat stuk is. Ze hebben leuke vrienden, Anna heeft een goede baan, ze kan goed opschieten met haar collega's en haar baas is zeer tevreden over haar. Dus wat zou ze nog meer wensen? Maar... als er op het werk een afscheidsreceptie is voor een collega die op pensioen gaat, staat daar ineens Domenico voor haar. Hij serveert de hapjes. Ze voelt zich aangetrokken tot hem, zo maar op het eerste zicht. Na een periode van twijfel waagt ze het toch hem op te bellen en met hem af te spreken om een koffie te gaan drinken. Maar nog voor die koffie komt gaan ze naar buiten, naar haar kantoor, waar ze zich uitgehongerd op elkaar storten. Ze komen echter niet tot 'de diepste draai' zoals Luc Versteylen dat noemt want ze worden gestoord door een collega. Zo verlangen ze naar elkaar dat ze het zelfs overdag achter een deur in een portiek proberen om achteraf elkaar in louche rendez-vous hotels te ontmoeten. Want ook Domenico is niet vrij. Hij heeft een vrouw en twee kinderen. En dus wat volgt is steeds aan elkaar denken, al het andere verwaarlozen, stiekeme afspraken, ruzies en het uitmaken, elkaar toch niet kunnen missen... Ze beseffen dat ze zo niet kunnen doorgaan want de vrouw van Domenico wordt wantrouwig en Alessio merkt ook wel dat er iets scheelt. Maar hoe kunnen dergelijke relaties goed aflopen? Toch nooit voor iedere betrokkene. In deze film wordt het dan ook opengelaten hoe het verder gaat met Anna en Domenico.
'Cosavogliodipiu' is geen beklijvend meesterwerk maar een erg mooie, geloofwaardige en ook herkenbare film over mensen die zich helemaal verliezen in een buitenechtelijke, stiekeme relatie.

Copie conforme

Regie: Abbas Kiarostami - acteurs : Juliette Binoche, William Shimell - 2010

'Copie conforme' is een wat vreemde film. Je weet niet wat echt is en wat niet. Er is een Engelse schrijver die in Toscane zijn boek komt voorstellen en er is een mooie Franse vrouw die in het stadje een kunstgalerij uitbaat. Zij maken samen met de auto een tochtje door de omgeving. Ze praten en discussiëren over kunst, ze maken ruzie over banaliteiten zoals een lang getrouwd koppel. Zijn ze echt een stel of niet? Het is niet duidelijk. En het was me ook niet erg duidelijk wat Kiarostami met deze film wil zeggen. Ik heb van zijn vorige films (die ik wel niet allemaal zag uiteraard) meer genoten moet ik zeggen. Juliette Binoche was dan weer wel om van te genieten. Zij is een bijzondere actrice, een mooie vrouw ook. Zij won met haar rol in deze film de prijs voor de beste actrice op het filmfestival van Cannes.

Io sono l'amore

Regie: Luca Guadagnino - acteurs: Tilda Swinton, Eduardo Gabbriellini, Alba Rohrwachter, Marisa Berenson - 2009.


De hoofdpersoon Emma, gespeeld door Tilda Swinton, is een vrouw van Russische afkomst. Ze is getrouwd met een succesrijk Italiaans zakenman Tancredi en ze hebben al volwassen kinderen. Haar taak is het mooi te wezen en de perfecte gastvrouw en moeder te spelen. Het leven van de familie Tancredi verloopt schijnbaar rimpelloos. Maar toch zijn er hier en daar schijnbaar wat rimpels. De dochter (Alba Rohrwacher) is lesbisch maar durft dat enkel aan haar moeder toe te vertrouwen. De zoon wordt aangeduid om in opvolging van zijn vader het familiebedrijf te leiden maar hij zou liever een restaurant uitbaten. En Emma wordt verliefd op Antonio, een vriend van haar zoon, een erg goede kok, die haar met zijn kookkunsten verleidt. Ze ontmoeten elkaar in zijn huis in de heuvels en bedrijven er de liefde in de open lucht. Dit wordt echter getoond zoals in vroegere films: zoemende bijtjes, bloemetjes, dreigende wolken enzovoort. Nogal passé eigenlijk. En dat Emma, na één hap van van door Antonio bereid eten, op hem verliefd wordt vond ik nogal ongeloofwaardig. Wat vond ik dan wel goed aan deze film: de prachtige beelden van de woning van de familie Tancredi, de kostuums, de gerechten, de natuur en uiteraard het spel van Tilda Swinton.
'Io sono l'amore' - 'ik ben de liefde' is de titel maar de liefde in deze film overtuigde me niet echt.

Je l'aimais

Regie:Zabou Breitman - acteurs:Daniel Auteuil, Marie Josée Croze, Florence Loiret Caille – 2009

Je komt in je leven maar één keer de ware, grote liefde tegen en die mag je niet laten gaan! Dat is de boodschap van deze film. Chloé is een jonge vrouw die enorm lijdt onder het feit dat haar man haar met haar 2 dochtertjes in de steek heeft gelaten voor een andere vrouw. Om haar de kans te bieden in een andere omgeving haar verdriet te verwerken, gaat haar schoonvader met haar en zijn kleinkinderen naar zijn buitenhuis in de Alpen. Daar begint hij, om haar te troosten, op een avond het verhaal te vertellen van zijn enige grote liefde die hij heeft laten gaan. Pierre, de schoonvader, leerde op een zakenreis in China de jongere, alleenstaande Mathilde kennen die voor hem tolkte. Het is van beide kanten wat de Fransen een coup de foudre noemen. Ze worden al snel minnaars en ontmoeten elkaar geregeld. Het is voor Pierre kristalhelder dat Mathilde de ware is maar toch kiest hij er voor om bij zijn gezin te blijven en Mathilde ziet hun relatie uiteindelijk niet meer zittenPierre's moraal voor Chloé is: wees blij dat mijn zoon niet bij je is gebleven voor de schone schijn terwijl hij niet genoeg van je hield. Je zal op een dag ook wel de ware liefde tegenkomen en die mag je niet laten gaan.

Ik geloof niet zo in de enige ware grote liefde. Wat Pierre en Mathilde meemaken, en met hen velen die denken dat hun liefde uniek is, is een grote illusie. Ze zien elkaar af en toe, maken uitstapjes, vrijen en genieten. Het ware leven van elke dag, met zijn zorgen en problemen, maken ze echter niet mee met elkaar. En slijtage kan er op die manier ook niet opkomen. Maar ja, het is maar een film natuurlijk.

Ik hou erg veel van Daniël Auteuil als acteur. Hij speelt steeds, en dus ook in deze film, erg overtuigend.En de beelden van de Franse Alpen, waar ik goede herinneringen aan heb, waren erg mooi. Slecht is de film niet maar ondanks Auteuil toch ook geen topper.

Cairo time

Regie: Ruba Nada - acteurs: Patricia Clarkson, Alexander Siddig, Elena Anaya - 2009.

Juliette is een Amerikaanse zelfstandige vrouw die voor een vrouwentijdschrift werkt. Ze reist naar Cairo om daar een paar weken door te brengen bij haar man Marc. Die werkt in het Midden Oosten voor de Verenigde Naties. Marc kan op het moment van haar aankomst echter niet weg uit Gaza en hij vraagt aan zijn vroegere veiligheidsagent Tareq om zich over zijn vrouw te ontfermen. Juliette wordt overdonderd door Cairo: de drukte, de houding van mannen tegenover Westerse vrouwen, maar ook de landschappen en de mooie gebouwen. Omdat ze zich alleen toch niet zo op haar gemak voelt vraagt ze aan Tareq om haar Cairo te tonen. Stilaan leert Juliette Cairo en de manier waarop de mensen daar leven waarderen. En je merkt, zonder dat het uitgesproken wordt, dat Juliette en Tareq verliefd worden op elkaar. Ze bezoeken de winkels, een piramide, gaan samen naar een trouwfeest en hebben het goed samen, tot Marc plots weer opduikt.
"Cairo Time" is een film die blijft hangen. De manier waarop de gevoelens getoond worden die er duidelijk zijn tussen de twee hoofdrolspelers is zo ingetogen en rustig, zonder veel woorden. Ze kijken en glimlachen naar elkaar, er is een gevoel van melancholie. Het is een onmogelijke liefde maar zo gans anders dan in de film 'Je l'aimais' waar er dadelijk het bed in gedoken wordt en waar wat er gebeurt onrealistisch geïdealiseerd wordt.
Ruba Nada is een Libanese die in Canada woont. In een interview zegt ze dat "Cairo Time" een liefesverhaal is maar een zeer on-Westers liefdesverhaal waar alles snel moet. Juliette wordt in Cairo gedwongen alles langzamer te doen en te leven volgens het ritme van de stad. Het is een onverwachte liefde tussen een Noord Amerikaanse vrouw en een Arabische man verteld zoals in oude klassieke films. Over Juliette zegt ze: "ik hou van deze vrouw. Ze is rustig. En ze heeft een droefheid die juist onder de oppervlakte ligt en die komt van een leven lang er alleen voor te staan".
De film won in 2009 de prijs voor de beste Canadese film op het Internationaal Filmfestival van Toronto.

La tête en friche

Regie: Jean Becker - acteurs: Gérard Depardieu, Gisèle Casadesus, Claire Maurier, Spohie Guillemin - 2009.

'Friche' wil zeggen braakliggend, niet gecultiveerd terrein. Germain is een goede wat sullige loebas, het is dus zijn hoofd dat 'en friche' is. Hij woont in de tuin van zijn moeder, in een oude caravan die daar door één van haar minnaars is achtergelaten. Hij is vaak het mikpunt van spot in het dorpscafé en zijn moeder schijnt hem al zijn hele leven te verafschuwen. Gelukkig heeft hij wel een mooie jonge vriendin.
Op een dag ontmoet hij in het park een oude vrouw die erg van literatuur houdt. Ze sluiten vriendschap en via haar leert hij ook genieten van boeken.
Om onverklaarbare redenen hou ik niet zo van Gérard Depardieu (zoals ik ook niet hou van John Wayne, Robin Williams en Sylvester Stallone om er maar een paar te noemen). In deze film speelt Depardieu een van van in de 40 terwijl hij in werkelijkheid wel 20 jaar ouder is. Hij speelt een niet erg snuggere man, nogal dik, maar toch heeft hij een erg knap jong meisje als vriendin. En dat stoorde me wel. Ik vond het een ongeloofwaardige situatie. Uiterlijk is natuurlijk niet alles. Ik ben zelf ook niet echt moeders mooiste en toch ben ik 'aan de man geraakt' en zelfs meer dan eens. Het feit dat het koppeltje in deze film ongeloofwaardig was heeft misschien te maken met mijn aversie tegen de hoofdrolspeler. Voor het overige was het wel een aardige onderhoudende film maar zonder erg veel diepgang. En daarin verschilt hij dan wel met de vorige film van Becker 'Dialogue avec mon jardinier'.

Germain op de markt met een van zijn vrienden. Germain met zijn mooie jonge vriendin.

Women without man

Regie: Shirin Neshat – acteurs: Pegah Ferydoni, Arita Shahrzad, Shabnam Toloui, Orsolya Tóth – 2009.

De film speelt zich af in Iran, in het jaar 1953. Sinds 1951 was Mohammed Mossadegh de democratisch verkozen eerste minister in het land. Een van de eerste beslissingen van zijn regering was de nationalisering van British Petroleum. Dit werd door de Britten niet in dank afgenomen en met alle mogelijke middelen en met de hulp van de CIA, werd geprobeerd de populaire Mossadegh aan de kant te zetten zodat de nationalisering ongedaan kon worden gemaakt. Het is tegen deze achtergrond van politieke spanningen dat het verhaal van 4 Iraanse vrouwen wordt verteld: de politiek bewuste Munis die door haar broer gedwongen te trouwen, haar vriendin Faezeh die heimelijk verliefd is op Munis broer en die, nadat ze verkracht werd, uit schaamte op de vlucht slaat, de jonge prostituee Zarin die uit het bordeel ontsnapt en de oudere Fakhri, de vrouw van een hoge militair die niet langer met hem wil samenleven. In de sprookjesachtige tuin van de nieuwe woning van Fakhri ontmoeten Faezeh, Zarin en Fakhri elkaar en ze leiden er een idyllisch leven tot de buitenwereld dit komt verstoren. Ondertussen is Munis, die zelfmoord pleegde maar uit de dood is opgestaan, politiek actief in de woelige hoofdstad. “Women without men” is een mysterieuze film over vrouwen die hun eigen keuzes willen maken. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van de schrijver Shahrnush Parsipur, dat sinds 1990 in Iran verboden is.

De beelden uit de film, die in Casablanca en Marrakesh is opgenomen, zijn zo ongelooflijk mooi, alleen al voor de beelden is het een film die je meermaals zou moeten zien!

Shirin Neshat is een fotografe en videokunstenaar die al vele prijzen won. Ze is Iranese maar woont sinds haar 17e in de Verenigde Staten.

De film “Women without men” won in 2009 de Zilveren Beer op het filmfestival van Venetië.

Ondine

Regie: Neil Jordan - acteurs: Colin Farell, Alicja Bachleda, Alison Barry, Stephen Rea - 2009.

Syracuse is een visser. Hij is gescheiden en hij heeft een dochterje Annie dat bij haar moeder verblijft. Zowel Syracuse als zijn ex-vrouw en haar nieuwe partner hebben een drankprobleem. Syracuse heeft echter de drank afgezworen omwille van Annie, die bovendien omwille van ernstige gezondheidsproblemen meestal in een rolstoel zit. En met de visvangst wil het ook al niet zo goed lukken. Tot daar alle kommer en kwel.
Op een dag gebeurt er iets wonderlijks. Syracuse haalt zijn netten boven en in plaats van vissen zit er een mooi jong meisje in. En ze leeft nog! Ze noemt zichzelf Ondine en zi is bang van mensen maar niet van Syracuse. Hij biedt haar onderdak aan in het oude huisje van zijn overleden moeder. Maar Annie die achterdochtig is, vind haar daar. Volgens Annie is Ondine een 'selkie', een soort van zeehond die zijn/haar huid af kan leggen en zo mens kan worden zolang de zeehondenhuid niet ontdekt wordt.
Ondine brengt Annie en haar vader geluk. Als ze zingt komen de vissen massaal in zijn netten gezwommen, zijn vangsten waren nimmer zo groot! En Annie's gezondheid gaat vooruit.
Zowel Annie als haar vader hechten zich erg aan Ondine en ze zouden graag willen dat ze bij hen bleef en nooit weer een Selkie wordt en terug in zee verdwijnt.
De film 'Ondine' is een mooi ontroerend sprookje dat zich afspeelt in prachtige Ierse landschappen. De ontknoping van het verhaal is minder sprookjesachtig maar de film eindigt wel zoals het een sprookje betaamt: ze leefden nog lang en gelukkig!

Die Friseuse

Regie: Doris Dörrie – acteurs: Gabriela Maria Schmeide, Natascha Lawiszus, Ill Young Kim – 2010

Kathi is kapster, geboren in Berlijn. Na haar huwelijk is ze elders gaan wonen. Haar man heeft haar echter geruild voor de buurvrouw waarna Kathi met haar dochter naar Berlijn is teruggekeerd. Ze gaat vol goede moed op zoek naar werk. Als ze zich in een groot koopcentrum aanmeldt voor een job als kapster vangt ze bot want ze is niet “esthetisch” genoeg om er te werken, wat wil zeggen ze is te dik. En dat is ze werkelijk. (De hoofdrolspeelster heeft er zich zelfs voor in een fatsuit moeten steken.)Op een overdreven manier wordt er ook nog eens de nadruk op gelegd door haar in de meest onmogelijke kleding op te voeren.Kathi laat de moed niet zakken. Ze wil haar eigen salon openen. Maar dan moet ze aan geld geraken. De banken hebben geen oren naar haar voorstellen. Dan maar alternatieve oplossingen gezocht: illegale Vietnamezen uit Polen overbrengen naar Duitsland, het spaarvarken van haar dochter plunderen, in het zwart in een bejaardenhuis als kapster gaan werken…En nog mislukt haar droom. En haar dochter kan niet met haar opschieten. En ze wordt door een ernstige ziekte bedreigd. Maar toch blijft Kathi vrolijk lachen en de vrouwen wiens haar ze onderhanden neemt van goede raad voorzien.

Ik veronderstel dat de film de bedoeling heeft taboedoorbrekend tegenover dikke mensen te zijn en tezelfdertijd ook nog grappig. Maar dat is toch niet over de hele lijn gelukt. De vrolijke dikkerd is om te beginnen al een cliché zo oud als de straat. De humor is vaak ook van hetzelfde niveau. De oude man in het bejaardenhuis die telkens begint te masturberen als Kathi, met haar imposante boezem boven zijn hoofd, begint te masturberen. Toch heb ik een paar keer wel moeten lachen: Kathi heeft tegen de medebewoners in het appartement gezegd dat de Vietnamezen leden van een koor zijn dat komt optreden in Berlijn. Telkens ze iemand aan de deur horen beginnen ze samen luidkeels de Internationale te zingen. Dat vond ik wel grappig! Als je de film ziet als een luchtig verhaaltje om de tijd te verdrijven dan is hij best leuk. Veel diepgang en boodschappen moet je er echter niet in zoeken.

Farewell

Regie: Ditteke Mensink - research: Gerard Nijssen - 2009.

Farewell is een documentaire film over de eerste vlucht rond de aarde met het luchtschip 'Graf Zeppelin'. De hele film krijg je authentieke beelden uit 1929 te zien. Er is ook een romance verbonden aan de film, namelijk die tussen de jonge Engelse adelijke weduwe Lady Grace Drummond-Hay die zich op de journalistiek heeft geworpen en haar veel oudere Duitse collega Karl von Wiegand. Lady Grace is de enige vrouw aan boord van het luchtschip. Een voice over leest teksten uit haar dagboeken en brieven die ze naliet. Ik vond Lady Grace geen sympathieke vrouw. Ditteke Mensink heeft zich ook 'dichterlijke vrijheden' gepermitteerd bij het samenstellen van die teksten las ik ergens. Ik weet dus niet of de fragmenten uit het dagboek die me stoorden echt de woorden waren van Lady Drummond-Hays of dat die haar in de mond werden gelegd. Maar haar omschrijving van zichzelf als knap jong ding tussen al die mannen, genietend van hun aandacht, spelend met de gevoelens van Karl von Wiegand, die haar een bepaalde politieke situatie wil uitleggen maar die zij weigert te aanhoren omdat ze politiek niet interessant vindt, brengen haar naar voren als een leeghoofdige vrouw die enkel in uiterlijk en aandacht van de mannen geïnteresseerd is. Maar dat is natuurlijk erg persoonlijk en bijkomstig voor de film in zijn geheel. De authentieke beelden tonen je hoe onze aarde er toen uit zag, wat er allemaal speelde in die tijd: de nog niet herstelde verwoestingen van de eerste Wereldoorlog en de armoede van vele mensen, de rijke uitspattingen van anderen, de vernedering van Duitsland die de wereldvlucht met hun eigen Zeppelin niet kunnen financiëren en dit aan de Amerkiaanse William Randolph Hearst moeten overlaten, de politiek van Stalin. Het is bijzonder leerrijk, een mooie en wonderlijke film.

Lady Grace Drummond-Hays en Karl von Wiegand.

Soul kitchen

Regie: Fatih Akin - acteurs: Adam Bousdoukos, Moritz Bleibtreu, Birol Ünel, Anna Bederke – 2009.

Fatih Akin kennen we van ‘Gegen die Wand’ en ‘Auf der andere Seite’, twee ernstige films waarmee hij aanzien en erkenning kreeg en ook prijzen won. Nu heeft hij met ‘Soulkitchen’ een luchtige en grappige film gemaakt

Zinos is een dertiger die een soort restaurant, Soulkitchen, uitbaat in een volkswijk in Hamburg. Hij is zelf ook kok en op het menu staan voornamelijk schnitzels en frieten. Zinos heeft een vriendinnetje maar die besluit naar Azië te trekken om daar te gaan werken. Zinos belooft haar na te reizen maar er komt niets van.

De tegenslagen beginnen zich immers op te stapelen. Plots krijgt hij iets aan zijn rug zodat hij niet meer achter het fornuis kan staan. Hij neemt dan een nogal agressieve kok in dienst die het eerder zoekt in culinaire hoogstandjes. En dat weten de klanten van Soulkitchen niet echt te waarderen. Ze blijven dan ook weg, niet enkel om het eten maar ook om het hautaine gedrag van de kok. En zijn broer, die voor geen meter deugt, komt vrij uit de gevangenis op voorwaarde dat hij bij zijn broer als werknemer ingeschreven staat. Van dat werken komt uiteraard niet veel terecht. En de eetwareninspectie komt aan de deur en is helemaal niet tevreden over de hygiëne in het restaurant. Een louche vriend uit het verleden wil Soulkitchen overkopen met de heimelijke bedoeling er een goede cent aan te verdienen door de boel plat te gooien en er sjieke lofts op neer te laten poten. Zinos liefje heeft een ander ontmoet in Azië. En alsof dat nog niet genoeg is, zit ook de fiscus hem op de hielen. Maar op het einde komt alles toch nog goed. Er komen hilarische scènes in de film voor maar ook nogal belegen en goedkope grappen. Soulkitchen is echter geen film om ernstig te nemen, eerder om eens een leuke ontspannen avond te hebben. De film werd genomineerd voor de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië in 2009 en won op datzelfde festival de speciale prijs van de jury.

Vincere

Regie: Marco Bellocchio - acteurs: Giovanna Mezzogiorno, Filippo Timi - 2009.

Vincere vertelt het verhaal van Ida Dalser, een jonge welgestelde vrouw uit Noord Italië die hopeloos verliefd werd op Benito Mussolini. Ze ontmoet hem begin van de 20e eeuw als hij nog een jonge socialistische activist is. Zij krijgen een relatie. Ida raakt zo door Mussolini gefascineerd, geobsedeerd, dat ze alles voor hem over heeft. Ze verkoopt al haar bezittingen om hem financieel bij te staan als hij uit de socialistische partij is gezet en hij een eigen beweging en krant wil opstarten. Of er van zijn kant sprake is van liefde blijkt niet echt uit de film. Je krijgt eerder het gevoel dat zij zich aan hem opdringt en dat hij voor niemand buiten zichzelf veel warme gevoelens heeft. Dit komt duidelijk naar voren in een lange vrijscène waarbij je Ida ziet die zich hartstochtelijk aan hem vastklampt terwijl hij geen ogenblik naar haar kijkt terwijl hij de liefde bedrijft. Je ziet zijn ogen wegdraaien zodat alleen nog het oogwit te zien is, een akelig beeld en een voorafspiegeling van wat hoe hij later zal worden.
Ida wordt zwanger van Mussolini en ze bevalt van een zoon die ze ook Benito noemt. Naarmate Mussolini's populariteit toeneemt neemt hij meer en meer afstand van Ida en hun zoon. Zij is echter dermate door hem geobsedeerd dat ze blijft vechten voor de erkenning van hun huwelijk en haar zoon. Het enige wat ze hiermee bereikt is dat ze door toedoen van Mussolini in een inrichting voor geesteszieken terecht komt die ze nooit meer verlaat, en dat ook haar zoon eenzelfde lot beschoren is.
Filipo Tipi zie je alleen in het begin van de film als de jonge Mussolini. Achteraf is de echte Mussolini te zien in oude archiefbeelden.
Er is in de film een grote rol weggelegd voor muziek, erg theatraal naar het einde toe, en voor oude bioscoopbeelden. Je zou kunnen denken dat dit verwijst naar de show, het theatrale waarvan zowel Mussolini als Il Presidente del Consiglio Berlusconi zich bedient en naar de blinde verering die veel Italianen voor beiden hadden/hebben.
De film handelt echter voornamelijk over de tragiek van Ida Dalser. Het is heel erg schrijnend te zien hoe een vrouw volkomen ten onder gaat aan haar koppige obsessie voor een man die haar niet wil. en nog schrijnender is het dat ze hiervoor het leve
n van haar eigen zoon compleet mee verwoest.
De film werd genomineerd voor de Gouden Palm in Cannes maar won die prijs niet.
Ik vond het een heel bijzondere film die door het tragische verhaal en de beelden erg veel indruk op me maakte. Ik was wel de enige in ons gezelschap met die mening. Een van onze leden vond de film zo slecht dat ze halverwege de zaal wilde verlaten. Ik zou zeggen: ga zien en oordeel zelf.

Ida Dalser met zoon in de film, en de echte Ida Dalser met haar zoon Benito

Mères et filles

Regie: Julie Lopes-Curval - acteurs: Catherine Deneuve, Marie-Josée Croze, Marina Hands. - 2009

Mères et filles, moeders en dochters, het eeuwig terugkerend conflict! Ik kan er ook van meespreken.
In deze film is Catherine Deneuve de moeder. Na een jarenlang verblijf in Canada komt haar dochter Audrey op bezoek bij haar ouders. Ze is zwanger en weet niet of ze het kind wil houden, of ze überhaupt wel een kind wil. De verstoorde relatie met haar moeder speelt hierin zeker ook een rol. Maar ook de moeder gaat gebukt onder de zware last van het familiale verleden. Zij werd immers ,toen ze nog een meisje was ,door haar moeder in de steek gelaten. En dit heeft ze blijkbaar nooit kunnen verwerken. Uiteindelijk komt iedereen met zichzelf en met elkaar in het reine terwijl dit in de realiteit jammer genoeg niet steeds het geval is.
Catherine Deneuve is haar mooie ongenaakbare zelf als de afstandelijke moeder die zich niet meer wil laten kwetsen.
Het is een erg mooie film met prachtige beelden die de sfeer van het verhaal nog ondersteunen en met knappe ingehouden acteerprestaties van de 3 vrouwelijke protagonisten.

Villa Amalia

Regie: Benoit Jacquot - acteurs: Isabelle Huppert, Jean-Hugues Anglade - 2009.

Net in de periode dat we in de leesgroep "de dame in het blauw" lazen, zagen we ook deze film. Zowel boek als film handelen over een vrouw die op een dag beslist het leven dat ze tot nu toe leidde helemaal de rug toe te keren en een compleet ander leven te gaan leiden. Daar waar je in het boek naar de oorzaak moet zoeken heeft Ann, het personage in de film 'Villa Amalia' wel een aanleiding om de stap te zetten. Ann is een succesvolle componiste en pianiste. Op een dag betrapt ze haar vriend met een andere vrouw. Ze wil helemaal niets meer met hem te maken hebben. Ze zegt alle concerten af, verbreekt haar contracten, verkoopt haar hele hebben en houden en ze verdwijnt, met de hulp van een vroegere jeugdvriend, zonder enig spoor na te laten voor iedereen die haar kent. Aan haar jeugdvriend vertelt ze dat ze naar Tanger gaat maar in werkelijkheid reist ze naar een eiland in zuid Italië waar ze een oud en afgelegen huis, villa Amalia, koopt.
Ann is niet altijd erg sympathiek. De toewijding en trouw die ze van anderen verwacht is ze niet bereid zelf te geven. Als na de begrafenis van haar moeder, waarvoor ze terug naar Frankrijk is gekomen, blijkt dat haar jeugdvriend, die haar in alles heeft geholpen en gesteund, aan een ongeneeslijke ziekte lijdt denkt ze er zelfs niet over een tijdje bij hem te blijven. Integendeel, ze vertrekt terug naar villa Amalia en haar zelfverkozen afzondering.
Isabelle Huppert vertolkt erg knap de raadselachtige en afstandelijke Ann. En je kan je bij deze Ann beter voorstellen dat ze zich uit haar drukke leven wil terugtrekken. Je kan ook meer begrip hebben voor de manier waarop ze dat doet dan bij de vrouw uit het boek 'de dame in het blauw'.

Coco Chanel & Igor Stravinsky

Regie: Jan Kounen - acteurs: Anna Mouglalis, Mads Mikkelsen, Yelena Morozowa - 2009.

De film is gebaseerd op het boek 'Coco and Ivor' van Chris Greenhalgh, die ook aan het scenario meeschreef.
Coco Chanel is al een succesvolle vrouw als ze in 1913 in Parijs de première bijwoont van 'Le sacre du printemps' van Igor Strawinsky. Het werk, dat erg modern was voor die tijd, werd door het Parijse bourgeoisie-publiek weggehoond. Na de Russische revolutie in 1917 vlucht Stravinsky naar Parijs waar hij met zijn gezin in een armoedig kamertje woont. Coco Chanel, die na de dood van haar geliefde een moeilijke periode doormaakte, wordt op een receptie voorgesteld aan Stravinsky. Zij stelt hem en zijn familie haar villa ter beschikking zodat hij rustig kan werken. De twee krijgen een liefdesrelatie en dit onder de ogen van Stravinksky's zieke vrouw. Als de componist tegen Coco opmerkt dat zij, in tegenstelling tot hemzelf, geen echte kunstenaar is maar eerder een naaister komt het tussen hen niet meer goed.
Coco Chanel wordt in de film afgebeeld als een harde zakenvrouw die weet wat ze wil en die niet bereid is veel rekening te houden met anderen. Het verdriet van Stravinsky's vrouw deert haar niet. Deze laatste waarschuwt haar man voor Coco: 'zij gebruikt mensen', en dat blijkt ook.
De mooie actrice Anna Mouglalis
is goed in de rol van de ongenaakbare Coco Chanel.
Een topper vond ik de film niet. De muziek aan het begin van de film (Sacre du Printemps) en de beelden zijn wel prachtig. De laatste beelden waren echt overdreven: zowel Coco Chanel als Stravinsky die op hoge leeftijd vol weemoed op hun affaire terugkijken. Dit lijkt, gezien de aard van hun korte relatie, eerder ongeloofwaardig.


Ghost writer

Regie: Roman Polanski - acteurs: Ewan MC Gregor, Pierce Brosnan, Kim Cattral, Olivia Williams - 2009/2010.

Ghostwriter is een bewerking van het boek 'The Ghost' van de Britse schrijver Robert Harris, die overigens ook aan het scenario meeschreef.
Nadat de man die aan de memoires werkte van de Britse ex-premier Adam Lang dood aanspoelt aan een kust, wordt zijn taak overgenomen door een andere bekende ghostwriter, rol van Ewan Mc Gregor. Deze laatste ondekt al snel dat er iets niet klopt en dat er blijkbaar heel wat zaken uit het verleden van Lang niet aan het licht mogen komen. Toch blijft hij in dat verleden woelen en op onderzoek uit gaan en dit met een voor hem niet zo goede afloop. In het verhaal zijn af en toe duidelijke verwijzingen naar Tony Blair.
Hoewel de film een Zilveren Beer won op het filmfestival van Berlijn was het voor mij toch voornamelijk een goed gemaakt spannend verhaal en niet meer dan dat. Roman Polanski maakte ooit wel betere films.

Invictus

Regie: Clint Eastwood - acteurs: Morgan Freeman, Matt Damon - 2009

De film speelt zich af in Zuid Afrika, begin jaren 90. In 1990 wordt Nelson Mandela, na een opsluiting van 27 jaar, vrijgelaten tot grote vreugde van de zwarte inwoners van het land. In 1994 wordt hij tot president verkozen en het jaar erna vinden in Zuid Afrika de wereldkampioenschappen Rugby plaats. Het is echt een sport voor de blanken en het nationale team, de Springboks, bestaat dan ook voornamelijk uit blanke spelers. Maar Mandela ziet in het wereldkampioenschap een mogelijkheid om zwart en blank dichter bij elkaar te brengen. Hij nodigt de aanvoerder van het team, Fronçois Pienaar (Matt Damon), uit voor een gesprek met hem. Hij maakt hem duidelijk dat hij er alles moet aan doen om zijn ploeg te motiveren en de kampioenschappen te winnen. Hij vraagt hen ook om in de townships met arme zwarte kinderen te gaan trainen en hen de liefde voor de sport bij te brengen. Mandela woont ook de wedstrijden bij en, zeker voor de duur van de kampioenschappen, lijkt hij in zijn opzet te slagen en schijnt er een grotere samenhorigheid te bestaan onder de Zuid Afrikaanse bevolking. Als de Springboks het wereldkampioenschap winnen is heel het land in feeststemming.
Morgan Freeman is ontzettend goed als Nelson Mandela. Hoewel ze beiden een gans andere fysionomie hebben, twijfel je soms of je de echte Mandela ziet of een acteur die hem vertolkt.
Als geheel vond ik de film echter typisch 'Hollywood Amerikaans', melig, overdreven en ongeloofwaardig. Iedereen leeft in de beste aller werelden, de zwarte keukenmeid van de familie Pienaar mag met hen mee naar de matches gaan kijken en ze zitten broederlijk naast elkaar. De blanke veiligheidsagenten van het vorige regime en hun nieuwe zwarte collega's vallen elkaar in de armen enzovoort.
Het was jammer want Clint Eastwood heeft toch al wel erg mooie films geregisseerd zoals het tweeluik 'Pictures of Ywo Jima' en 'Flags of our fathers' over de slag bij Iwo Jima, een Japans eiland, op het einde van de 2e Wereldoorlog, en respectivelijk verteld vanuit Japans en vanuit Amerikaans standpunt.

Lourdes

Regie + scenario: Jessica Hausner - Acteurs: Sylvie Testud, Bruno Todeschini - 2009.

De film volgt een groep bedevaarders in het Franse bedevaartsoord Lourdes. Ze hebben allemaal zo hun redenen om de bedevaart te ondernemen. Het meisje Christine heeft MS en zit in een rolstoel. Ze wacht niet echt op een mirakel. Voor haar zijn bedevaarten de enige manier om te reizen en wat cultuur op te doen. Net zij echter geneest op mirakuleuze wijze. De reacties van haar medebedevaarders zijn allemaal zo sympathiek. Er is zelfs sprake van enige jaloezie. Waarom uitgerekend zij en bijvoorbeeld niet haar kamergenote die zo haar best doet, bidt en zich wegcijfert? Maar is de genezing wel echt en van lange duur?
In de film zitten heel wat typetjes: de diep religieuze kamergenote van Christine, de twee vriendinnen die op iedereen commentaar leveren, de jonge vrijwilligster die meer bezig is met haar liefdesleven dan met de mensen die zo moet begeleiden...
Jessica Hausner velt in haar film geen oordeel over de bedevaarders noch over de manier waarop het bedevaartsoord word gerund. Ze schijnt enkel te registreren. Maar voor mij was het toch niet helemaal duidelijk wat ze juist met de film wil zeggen, waar het over ging en ik was er dan ook niet erg van onder de indruk. Voor Sylvie Testud als Christine echter niets dan lof.

Altiplano

Regie en scenario: Peter Brosens en Jessica Woodworth - acteurs: Magaly Solier, Jasmin Tabatabai, Olivier Gourmet - 2009.

De film Altiplano maakte een erg diepe indruk op me.
We maken eerst kennis met een Iraanse fotografe die zo onder de indruk is van de terechtstelling van haar Iraakse gids, die onder haar ogen gebeurde, dat ze niet langer haar beroep wenst uit te oefenen. Ze is getrouwd met een Belgische oogarts. die gaat op zijn beurt naar Peru om in een klein, afgelegen kliniekje in het hooggebergte mensen te behandelen die aan staar lijden. In de nabijheid van de kliniek ligt het dorpje Turubamba waar de bevolking door allerlie kwalen wordt getroffen. Die zijn het gevolg van vergiftiging door kwik, afkomstig van een mijn in de omgeving. De mensen worden aangetrokken door de schittering van het kwik en ze zijn zich van de bezwaren niet bewust. We zien het meisje Saturnina die met een jongen uit het dorp gaat trouwen. Naar oud gebruik moet hij echter eerst gletsjerwater halen voor zijn toekomstige bruid. Ook aangetast door een kwikvergiftiging keert hij niet meer terug waarna Saturnina en de andere inwoners van het dorp zich tegen al de vreemdelingen keren, zelfs tegen diegenen die het goed met hen voorhebben zoals het personeel van de oogkliniek.
De film gaat over verlies en rouwververwerking maar ook over wat mensen elkaar en de natuur op onze planeet aandoen in ruil voor geld en korte termijnwinst.
De beelden zijn heel erg mooi, soms surrealistisch, verwijzend naar de cultuur van de oorspronkelijke inwoners van Peru (Peter Brosens is antropoloog van opleiding). De achtergrondmuziek past erg goed bij de beelden en versterkt ze nog. Vooral indrukwekkend is de 3e symfonie van Górecki (die de film overigens prachtig vond) die gespeeld wordt tijdens de laatste beelden van de film.
Altiplano is een van de meest indrukwekkende films die ik de laatste jaren zag.
Voor wie ook erg van de film houdt is de 'Directors statement' op de site van de film heel erg interessant.
Zie http://www.altiplano.info/index.php?option=com_content&view=article&id=45&Itemid=37

A single man

Regie: Tom Ford - acteurs: Colin Firth, Julianne Moore, Matthew Goode, Nicholas Hoult - 2009.

"A single man" is de debuutfilm van de modeontwerper Tom Ford. Hij bewerkte een van zijn lievelingsboeken, namelijk de roamn "A single man" van Christopher Isherwood, geschreven in 1964.
Colin Firth sellt de rol van George, een Britse professor die Engelse literatuur doceert aan een Amerikaanse universiteit, begin jaren '60. Hij verloor een tijd gelden zijn partner Jim en hij slaagt er niet in zijn verdriet om dit verlies te boven te komen. Hij kan bovendien zijn verdriet niet tonen omdat een homoseksuele relatie toen toch nog erg taboe was.
De film vertelt één dag uit het leven van George, namelijk de dag waarop hij een einde aan zijn leven wil maken. Je ziet hem samen met een van zijn studenten die hem erg bewondert, bij een toevallige ontmoeting met een knappe Spaanse jongen op een parking, bij een etentje met zijn goede vriendin Charley (Julianne Moore). En er zijn ook flashbacks van zijn leven met Jim.
Aan de encenering, de beelden en de kleuren zie je dat er een modeontwerper aan het werk is geweest. Die zijn zonder uitzondering prachtig.
Colin Firth is bijzonder goed als de gevoelige, gereserveerde professor die zijn leven ondraaglijk vindt. Ondanks het zware gegeven is de film toch ook wel vaak grappig: George die zorgvuldig zijn zelfmoord voorbereidt, de juiste kleding voor zijn begrafenis uitzoekt, een elegante pose op het bed aanneemt voor de ultieme daad...
Colin Firth kreeg een Oscarnominatie dit jaar voor deze rol maar jammer genoeg won hij de Oscar niet. Hij won wel de prijs van de beste acteur op het filmfestival van Venetië en ook de Bafta Award.
Deze mooie film over verlies en rouw mag zeker niemand missen.

The last station

Regie: Michael Hoffman - Acteurs: Christopher Plummer, Helen Mirren, James McAvoy - 2009

De film is gebaseerd op een roman van de schrijver Jay Parini en beschrijft de laatste jaren van de schrijver Tolstoj. Hoewel de schrijver een graaf was en helemaal niet onbemiddeld, vond hij dat er meer rechtvaardigheid moest komen. Hij zag immers op zijn familielandgoed dat de levensomstandigheden van de boeren erbarmelijk waren en hij wilde hen helpen. Hij stond daarom de auteursrechten van zijn werk af aan het Russische volk. Op zijn familielandgoed stichtte hij een soort commune waar iedereen in dienst van de anderen moest werken en waar absolute onthouding op seksueel vlak werd gevraagd.
Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Valentin Bulgakov, de nieuwe jonge secretaris van Tolstoj. Hij is een groot bewonderaar van Tolstoj maar moet vaststellen dat er toch een verschil is tussen de ideologie van de grote schrijver en zijn levenswandel. Hij had 13 kinderen dus van seksuele onthouding was er bij hem toch niet echt sprake. Een groot deel van de film wordt gewijd aan de explosieve relatie tussen Tolstoj en zijn vrouw Sofia. Zij wantrouwt de mensen die haar man omringen en vreest dat hij al zijn geld zal weggeven zodat er voor hun kinderen niets meer overblijft. Een andere verhaallijn is de ontluikende liefdesrelatie tussen de jonge Bulgakov en de mooie vrijgevochten Masha die als vrijwilligster op het landgoed werkt.
Er leeft in de omgeving van Tolstoj veel bewondering voor de man maar er is ook een groot onderling wantrouwen. Iedereen neemt vlijtig nota van alles wat er in het gezin wordt gezegd, zelfs van alles wat er in de hoogoplopende ruzies wordt gezegd. Helen Mirren vertolkt uitstekend een vrouw op het randje van de hysterie, die toch na al die jaren nog erg veel van haar man houdt. Christopher Plummer vertolkt Tolstoj als een wat warrige, lieve man de de kerk in het midden wil houden en zich een rustig leven wenst maar die heen en weer wordt geslingerd tussen zijn vrouw en zijn rechterhand Chertkov die in de film wel de rol van de slechterik heeft.
De film kreeg twee Oscar nominaties en twee nominaties voor de Golden Globe maar won er geen van.
Wat mij van de film bijbleef was dat mensen er wel vaak heel mooie ideeën op na houden maar dat er jammer genoeg vaak in de realiteit zo weinig van terecht komt omdt mensen maar mensen zijn en dus niet volmaakt.

Les Barons

Regie en scenario: Nabil Ben Yadir - acteurs: Nadir Boussandel, Mourade Zeguendi, Monir Ait Hamou, Jan Decleir, Julien Courbey - 2009

Hasan is een jonge Marokkaan en woont in Molenbeek. Zijn vader wil dat hij net als hijzelf bij de Brusselse vervoersmaatschappij, de MIVB, gaat werken. Hassan maakt deel uit van de baronnen, een groepje jonge Marokkanen die als levensdoel hebben om zo weinig mogelijk te bewegen. Voor elk mens is immers het aantal stappen berekend die hij in het leven kan zetten alvorens te sterven. Door niet te bewegen kan je dus je leven rekken!! Hassan droomt er stiekem van om stand-up comedian te worden. Als hij dan de kans krijgt om op te treden wordt dit door één van zijn vrienden ongewild gedwarsboomd. Hij verliest de moed en als zijn vader dan gekwetst geraakt gaat hij toch maar bij de MIVB aan de slag als buschauffeur. Hij is heimelijk verliefd op de zus van een van zijn vrienden. Zij is een succesvolle nieuwslezeres die aan haar milieu ontsnapt is. Hij vindt zichzelf te onbetekendend om bij haar een kans te wagen. Om zijn ouders gelukkig te maken verlooft hij zich dan maar met een wat dom en volgzaam meisje. Op de dag van zijn huwelijk zijn de barons echter daar om er een stokje voor te steken!
Les Barons is een ongelooflijk grappige maar wel geen erg diepgaande film met muziek van Arno en een geslaagd optreden van Jan Decleir als de plaatselijke groentenboer. De film had in Brussel zoveel succes dat je de eerste dagen amper in de bioscoopzaal binnen geraakte. Nabil Ben Yadir die de regie en het scenario voor zijn rekening nam, heeft geen enkele filmopleiding gevolgd, hoewel hij dat wel wilde. Deze film is zijn debuut en wat voor een!

Amerrika

Regie en scenario: Cherien Dabis - acteurs: Nisreen Faour, Melkar Muallem, Gual Abbas, Joseph Ziegler- 2009.

Muna werd door haar man in de steek gelaten voor een jonger en slanker exemplaar. Zij woont met haar tienerzoon Fadi in de bezette Palestijnse gebieden en werkt in een bank. De jongen is een goede leerling en Muna doet er alles aan om hem de kans te bieden in een goede private school te studeren. Ooit diende ze samen met haar man een aanvraag in om naar de VSA te emigreren maar ze hoorden er nooit meer iets van. Op een dag valt dan toch de brief in de bus waarin staat dat ze mag komen. Ze vertelt het aan Fadi die dolenthousiast is en graag naar Amerika wil omdat hij daar zeker een betere toekomst kan krijgen. Zij stemt daarom toe om te gaan, ook al omdat ze al de blokkades en controles moe is die hun het leven moeilijk maken. Ze vertrekken en worden opgevangen door de zus van Muna die samen met haar man, een gewaardeerd geneesheer, en haar kinderen al 15 jaar in Amerika wonen. De zoektocht van Muna naar werk loopt moeilijker dan gedacht. De enige job die zij aangeboden krijgt is die van serveerster in een hamburgertent. Zij schaamt zich en vertelt haar familie dat ze in de naast de hamburgerzaak gelegen bank werkt. Ook Fadi heeft het niet gemakkelijk. Het is het ogenblik van de inval in Irak en de omverwerping van het regime van Saddam Hoessein. Fadi krijgt in de school dus te maken met ronduit rascistische medeleerlingen. Gelukkig is er zijn knappe en niet op haar mondje gevallen nichtje en haar zwarte vriend die hem steunen. En ook de schooldirecteur die zelf een Jood is, vat sympathie op voor zowel moeder als zoon.
Het verhaal is soms wel wat naief en simpel, veel goede mensen kruisen het pad van de personages. De werkelijkheid zal zeker vaak wat wranger zijn. Toch krijg je wel een beeld van hoe de Palestijnen moeten leven in de bezette gebieden en van de haat en het wantrouwen dat de moslims in de VSA ten deel viel na de aanslagen op de WTC torens. En Nisreen Faour als Muna, de lieve, zorgzame en toch optimistische moeder is erg goed en geloofwaardig.

A serious man.

Regie en scenario: Ethan en Joel Coen - acteurs: Michael Stuhlbarg, Sari Lennick, Richard Kind, Fres Melamed - uitgebracht in 2009.

In deze film zijn de Coenbroers weer op hun best. De film vangt aan met een zwart wit fragment dat zich lang geleden afspeelt in een Oost Europees Jiddische sjtetl. Een Joods man brengt in een winterstorm een rabbijn die hem geholpen heeft mee naar huis. Zijn vrouw is er van overtuigd dat het om een spook gaat. De rabbijn trekt dan weer verder na de uitspraak te hebben gedaan: "Receive with simplicity everything that happens to you". Het verhaal gaat verder in 1967. LarryGopnik is een Joodse natuurkundeprofessor aan een kleine universiteit in het Midwesten van de VSA. Hij doet pogingen om aan zijn studenten het onzekerheidsprincipe uit te leggen. Hij maakt kans op een vaste aanstelling op de universiteit maar vreest dat die gedwarsboomd zal worden door een gezakte leerling die hem geld aanbiedt om zijn score te verhogen. Ook in zijn gezin loopt er het een en ander mis. Zijn zure buur respecteert zijn eigendomsgrenzen niet. Zijn jongste zoon moet Bar Mitswa houden maar hij luistert liever naar Jefferson Airplane, rookt marihuana en hij heeft zich bij een medeleerling, die hem geld leende, in de nesten gewerkt. Zijn oudste dochter is ontevreden over haar uiterlijk en wil graag een neuscorrectie. Zijn ietwat geschifte broer Arthur woont ook bij het gezin tot wanhoop van vooral de dochter. En bovendien wil zijn vrouw van hem scheiden om een Joods huwelijk te kunnen aangaan met Sy Ableman, een weduwnaar en vriend van de familie. Larry weet niet hoe hij met deze ongelukkige situaties moet omgaan. Hij vraagt raad aan drie rabbijnen maar die maken hem ook niet veel wijzer. Vooral de raad die de oude derde rabbijn hem geeft is hilarisch als je doorkrijgt welke tekst hij uitspreekt. Larry slaagt er niet in goed te doen, een serieuze man te worden en de problemen die zich stellen op te lossen. Alhoewel... Voor al diegenen die van de films van Ethan en Joel Coen houden (en ook voor al de anderen) is deze film absoluut niet te missen. Hij is ongelooflijk grappig, de acteerprestaties van de veeleer onbekende acteurs zijn geweldig goed en ook de beelden zijn prachtig.

Le Concert

Regie en scenario: Radu Mihaileanu - acteurs: Aleksei Ruskov, Mèlanie Laurent, Miou-Miou - 2009.

Andrej Filipov was ooit de gevierde dirigent van het orkest van het Bolshoi theater. Omdat hij in het Brezjnev-tijdperk weigerde Joodse muzikanten uit het orkest te zetten viel hij in ongenade. Tijdens de uitvoering van Tsjaikovski's vioolconcert wordt de dirigent bruusk onderbroken door een van de partijmannen en directeur van het theater. De uitvoering moet onmiddellijk stoppen. Andrej is tot het uiterste vernederd. Hij ziet zich gedwongen om aan de kost als schoonmaker in hetzelfde theater. Op een dag ziet hij bij toeval een fax uit de machine rollen: een uitnodiging voor het orkest om in het Théâtre du Châtelet in Parijs te komen spelen. Andrej ziet zijn kans op wraak schoon. Hij trommelt al de vroegere muzikanten op en samen vertrekken zij, als het Bolshoi orkest, naar Parijs om daar nog eens het Vioolconcerto van Tsjaikovski te gaan uitvoeren.
De film is vaak grappig maar ook vaak is de humor er ver over vooral de scènes in Parijs: de uitgelaten horde muzikanten die in het hotel toekomen en luid om geld beginnen schreeuwen waarna ze allemaal op de vlucht slaan en in geluk elders in Parijs gaan beproeven, de nostalgische communist die met zijn Sovjet vlag op zoek gaat naar zijn Franse geestesgenoten, de waanzinnig geworden violiste... Toch is de film in het geheel genomen wel knap. En dat kan zeker ook gezegd worden van de muziekuitvoering aan het einde van de film.

An education

Regie: Lone Scherfig - scenario: Nick Hornby - acteurs: Carey Mulligan, Peter Sarsgaard, Alfred Molina, Cara Seymour, Emma Thompson - uitgebracht in 2009

Begin jaren '60. Jenny is 16 jaar en woont met haar ouders in een Londense voorstad. Ze is mooi en intelligent, muzikaal en een uitblinker in de school. Het ligt in de lijn der verwachtingen dat ze naar Oxford zal gaan. Haar overbezorgde vader wil dat meer dan alles opdat zijn dochter een beter leven zou krijgen dan hijzelf. Op een dag ontmoet Jenny per toeval een charmante, wereldse oudere man, David. Hij introduceert haar in een wereld die ze helemaal niet kent. Ze gaan samen naar het theater, naar concerten en mondaine feestjes. David slaagt er niet alleen in Jenny te bedwelmen maar hij palmt met zijn charmes ook haar ouders in. Zij hebben er geen bezwaar tegen dat hun tienerdochter met een oudere man uitgaat want hij schijnt wel rijk en succesvol en een goed huwelijk is toch even belangrijk dan studeren!! Met allerlei leugentjes slagen Jenny en David er in om samen op weekend en zelfs naar Parijs te gaan. Het "ware leven" openbaart zich aan Jenny. Ze zet haar jongere vriendje aan de kant en begint zich vragen te stellen bij het nut van haar studies. Die leiden toch maar tot saaie jobs in een of andere school! Ze komt openlijk voor haar mening en haar vriendschap met David uit en wordt daarom na een tijd ook van school gestuurd. Jenny vindt het helemaal niet erg maar de euforie waarin ze leeft blijft uiteraard niet duren.
Carey Mulligan is al 24 maar is toch erg overtuigend als het tienermeisje Jenny. Ze is een prachtige actrice. Hoewel hetgeen er in de film gebeurt best dramatisch is, een talentvolle tiener die haar studies opgeeft voor een oudere charmeur, is de film toch ook best grappig maar soms een beetje gemakkelijk. Jenny komt zonder al te veel kleerscheuren op haar pootjes terecht en dat zou in de realiteit in de jaren 60 toch wel eens anders zijn geweest. Toch is de film een aanrader, ook al omwille van de mooie beelden die wel echt in die periode uit de vorige eeuw lijken te zijn genomen.
Het scenario is van de schrijver Nick Hornby. Hij was ook scenarist van de films "High fidelity" en "About a boy".

Nothing personal

Regie en scenario: Urszula Antoniak - acteurs: Lotte Verbeek, Stephen Rea - uitgebracht in 2009

De film vertelt het verhaal van twee mensen die wellicht uit kwetsbaarheid voor de eenzaamheid hebben gekozen. Anne, een jonge Nederlandse vrouw (Lotte Verbeek) doet na een misgelopen relatie al haar bezittingen van de hand en vertrekt met een rugzak en tentje om door Ierland te zwerven. Ze houdt anderen op afstand. Op een dag, in barslecht weer, ondekt ze een afgelegen huis aan de kust dat toebehoort aan Martin (Stephen Rea), een weduwnaar en ook een eenzaat. Martin biedt Anne voedsel en onderdak aan in ruil voor werk in zijn tuin. Zij accepteerd het voedsel en het aangeboden werk maar blijft in haar tentje overnachten. Ze spreken af dat ze elkaar geen persoonlijke vragen zullen stellen. Stilaan raakt de ene toch gefascineerd door de andere en zijn/haar achtergrond maar dit zonder hun onafhankelijkheid prijs te willen geven. Er ontstaat stilaan een toenadering en een begrip tussen beiden. Anne overnacht niet langer in haar tent maar in een lege kamer in het huis. Ze leiden een rustig en primitief leven samen tot Martin op een dag een zwaarwichtige beslissing neemt. Er wordt niet veel gepraat in de film, we komen niet tot in detail te weten wat de beide personages meemaakten in hun leven, hoe ze zo geworden zijn dat ze de eenzaamheid verkiezen. De prachtige beelden en de schaarse dialogen zijn echter veelzeggend genoeg en doen je nadenken over de eigenheid van mensen en de keuzes die ze maken. De film won verschillende prijzen onder andere op het Nederlands filmfestival in Utrecht, op het filmfestival in Locarno, in Sevilla en op het Festival du film in Marakech.

New York, I love you

Regisseurs: Yvan Attal, Allen Hughes, Sjunji Iwa, Wen Jiang, Joshua Marston, Mira Nair, Natalie Portman, Brett Ratner, Fatih Akin, Randall Balsmeyer en Shekhar Kapur. - acteurs: Andy Garcia, Natalie Portman, Shia LaBeouf, Christina Ricci, Robin Wright Penn, Orlando Bloom, Ethan Hawke, John Hurt, Drea de Matteo, James Caan, Julie Christie, Maggie Q, Chris Cooper, Hayden Christensen.

De verschillende regisseurs geven elk hun beeld van New York. Het zijn allemaal korte verhalen die in elkaar overlopen en waarbij sommige personages af en toe de anderen kruisen. Een cineaste die een film over de stad en haar inwoners wil maken loopt als een rode draad door de film. In tegenstelling tot de film 'Paris, je t'aime' waarbij elk verhaal meer op zichzelf staat, is dit dus in deze film niet het geval. En dat concept vond ik wel leuk, leuker dan de film over Parijs al zijn de critici een omgekeerde mening toegedaan. Voor mij was het een heel aangename film met verschillende ontroerende verhalen. ze werden inderdaad niet echt uitgewerkt maar dat was volgens mij ook niet de bedoeling. De film geeft gewoon een beeld van allerlei soorten mensen die leven in New York. De arme zwarte achterbuurten zijn echter niet in beeld geweest. Er zal hierna nog een 'I love you' film gemaakt worden over Shanghai en over Rio de Janeiro.

Das weisse Band

Regisseur: Michael Haneke - acteurs: Christian Friedl, Burghart Klaußner, Susanne Lothar, Ulrich Tukur, Rainer Bock.

De film speelt zich af in een Duits dorp aan de vooravond van de eerste wereldoorlog. In het dorp heerst er nog een strenge hierarchie. De baron is heer en meester van iedereen en alles. De notabelen zijn de dokter, de dominee, de onderwijzer en de rentmeester. En dan zijn er de gewone werkende mensen en de kinderen. Het verhaal wordt verteld door een voice-over, de onderwijzer van het dorp op hoge leeftijd. De stem zegt dat het verhaal een verklaring kan vormen voor wat er later in Duitsland gebeurde. De film begint bij een ongeval van de dorpsdokter die met zijn paard onderweg is als dat paard over een onzichtbaar gespannen draad struikelt. Niemand weet wie er de draad heeft gespannen. Er volgen nog andere bizarre gebeurtenissen waarvan niemand weet wie ze veroorzaakt heeft. In de loop van de film maak je kennis met de karakters van de protagonisten. De dokter is een perverseling die jarenlang de vroedvrouw misbruikte maar die haar als een versleten vod aan de kant werpt als zijn dochter een jong meisje is en hij haar kan misbruiken. De dominee is een hardvochtige en gewelddadige vader die zijn kinderen genadeloos straft bij het minste vergrijp en die hen voor alles een enorm schuldgevoel aanpraat. De baron voelt zich boven iedereen verheven en is er van overtuigd dat hij een weldoener is voor de dorpelingen die voor hem moeten sloven. De enige menselijke figuur in de film is de onderwijzer die verliefd wordt op het kindermeisje van de baron. Bij elk van de bizarre en gewelddadige onverklaarbare gebeurtenissen zijn de kinderen van het dorp in beeld die schijnbaar onschuldig komen kijken of zij iets kunnen doen. De vernederde en gekwetste kinderen hebben de hypocriete en wrede volwassenen een lesje willen leren! In een interview vertelt Haneke dat hij heeft willen verwijzen naar de opkomst van het nazisme, dit voor de Duitse kijkers. De film had in Duitsland ook als ondertitel 'Eine Deutsche Kindergeschichte'. In andere landen kan het publiek er een verhaal over hun eigen samenleving in zien omdat volgens hem de omstandigheden waarin mensen vatbaar kunnen raken voor extremistische ideologieën over dezelfde zijn. Onderdrukking en vernedering geven vaak aanleiding tot terreur en geweld. De film is geheel in zwart-wit beelden gedraaid, geïnspireerd door de foto's van de Duitse fotograaf August Sander (1876-1964) die met zijn project "mensen van de 20e eeuw" zijn landgenoten wilde portretteren uit alle bevolkingslagen in de periode voorafgaande aan de opkomst van het nazisme. De film won, terecht, de Gouden Palm op het filmfestival van Cannes in 2009.

Pranzo di Ferragosto

Regisseur: Gianni Di Gregorio - acteurs: Gianni Di Gregorio, Valeria De Franciscis, Marina Cacciotti, Maria Cali, Grazia Cesarini Sforza.

Gianni is een vrijgezel van middelbare leeftijd. Hij woont met zijn moeder Valeria op een appartement in Rome. Hij kan niet gaan werken omdat hij voor haar moet zorgen. Op die manier hebben ze nogal wat schulden opgebouwd en staan ze al maandenlang achter met de huur. De huisbaas biedt Gianni kwijtschelding van de huurschulden aan in ruil voor de opvang van zijn bejaarde moeder Marina en tante Maria op Ferragosto (15 augustus, O.L.Vrouw Hemelvaart) zodat hij er met zijn liefje vandoor kan. Maar ook Gianni's dokter komt op hetzelfde idee en zadelt hem op diezelfde feestdag met zijn moeder Grazia op. Gianni tracht er het beste van te maken ondertussen de nodige deciliterjes wijn nuttigend. Dat is echter niet gemakkelijk want de dames houden er zo hun eigen ideeën op na. Maar uiteindelijk beleven ze toch nog een gezellig feestmaal samen.

Gianni di Gregorio, die mee het scenario schreef van de film Gomorra, speelt zelf de hoofdrol in zijn film die grotendeels is opgenomen in het appartement waar hij tien jaar voor zijn eigen moeder zorgde. Het verhaal is dus voor een deel een autobiografisch. Het is een knappe, grappige en ontspannende film en de vier oude dametjes, amateuractrices, zijn stuk voor stuk hartveroverend.

De helaasheid der dingen

Regisseur: Felix Van Groeningen - acteurs: Koen de Graeve, Gilda De Bal, Wouter Hendrickx, Kenneth Vanbaeden, Valentijn Dhaenens, Johan Heldenbergh.

Het scenario van de film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Dimitri Verhulst. Na het zien van de trailer en van de blote billen-foto's die in de pers verschenen had ik niet veel zin om naar de film te gaan. Ik dacht dat het een boertige klucht zou worden en een vorige film van Felix van Groeningen, "Dagen zonder lief", zag ik op het filmfestival in Rotterdam in 2008 en daar was ik niet echt van onder de indruk. (Integendeel zelfs want we hebben voor het einde de zaal verlaten!) Maar... mijn filmvriendinnen wilden De helaasheid wel zien. Aanvankelijk dacht ik toch in een klucht te zijn terecht gekomen maar na een tijdje raakte ik wel erg geboeid door de film. De jonge schrijver Gunther Strobbe kijkt terug op zijn jeugd. Hij woont met zijn vader en 3 nonkels bij zijn grootmoeder in Reetveerdegem, een fictief dorp in de omgeving van Aalst. De mannen slaan dagelijks liters bier binnen. Grootmoeder Meetje tracht alles min of meer in rechte banen te houden. Gunther die uiteraard geen erg gestructureerd leven heeft, ondervindt hierdoor problemen op school. De schooldirecteur onderneemt enkele halfslachtige pogingen om Gunther te helpen maar tevergeefs. De jongen wil zijn familie niet 'verraden'. Uiteindelijk, en na een tussenkomst van een sociale werkster, gaat hij toch op internaat en laat zijn vader zich opnemen om iets aan zijn alcoholprobleem te doen. De film is vaak erg grappig zoals de scène waarin de broers, nadat hun TV in beslag werd genomen, bij een allochtone kennis op diens televisie gaan kijken naar een concert van hun groot idool Roy Orbison. Soms is de film ook hard en wrang maar ook mooi. De hechte band tussen de broers en hun onvoorwaardelijke solidariteit bijvoorbeeld zijn erg mooi. Ontroerend is de scène waarin de vader van Gunther tijdens een verlof uit de instelling moedig maar ook emotioneel besluit dat hij zijn zoon moet loslaten om hem de kans op een betere toekomst te bieden. Mijn vooroordelen waren dus verkeerd. Het is een film die je zeker moet zien en zeker al voor de sterke acteerprestaties zeker van Koen de Graeve en de jonge Kenneth Vanbaeden.

Frozen River

Regisseur: Courtney Hunt - acteurs: Melissa Leo, Misty Upham

Ray (Melissa Leo) woont met haar twee zonen in een afgeleefde caravan in de staat New York waar de St Lawrence rivier de grens vormt met Canada. Ze heeft een halftijds baantje in een winkel. Het gezin had gespaard voor een nieuwe woonwagen maar net als die zou worden geleverd is haar gokverslaafde man er met het geld vandoor. Als ze niet binnen een korte termijn kan betalen is ze ook het geld van de aanbetaling kwijt. Ray gaat op zoek naar haar man en komt tijdens die zoektocht Lila tegen, een Indiaanse jonge vrouw die in het nabije Mohawk-reservaat woont. Lila, die slecht ziet en daardoor problemen heeft bij het vinden en behouden van een baantje, heeft ook geld nodig. Zij wil zelf haar zoontje kunnen opvoeden dat nu bij zijn oma verblijft. Om aan geld te geraken voor haar nieuwe woonst is Ray bereid om samen met Lila illegalen vanuit Canada de VS binnen te smokkelen, in haar auto over de bevroren St Lawrence rivier. Melissa Leo speelt op overtuigende wijze de rol van afgetobde moeder die niet meer weet van welk hout pijlen maken. Ze zit in een uitzichtloze situatie en wil kost wat kost haar kinderen een betere thuis bezorgen. Ze is bereid daarvoor zeer ver te gaan en zelfs illegale daden te stellen. Erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral!!

De film kreeg twee Oscarnominaties en won verschillende prijzen o.a. op het Sundance filmfestival waar hij de Grand Jury Prize won (met Quentin Tarantino in de jury) en het Hamburg Filmfestival

El Alamein - La linea del fuoco

Regisseur + scenario: Enzo Montoleone - Acteurs: Paolo Briguglia, Pierfrancesco Favino , Luciano Scarpa, Emilio Solfrizzi, Thomas Trabacchi, Silvio Orlando

Een jonge universiteitsstudent uit Palermo komt in 1942 aan in Egypte als vrijwilliger in het Italiaanse leger. Hij wordt ingedeeld bij de Pavia Divisie in El Alamein, in het zuiden van Egypte. De film geeft een beklemmend beeld van de aan hun lot overgelaten Italiaanse soldaten. In hun smalle loopgraven zijn ze overgeleverd aan de hitte, de zandstormen, hebben nauwelijks voldoende eten en drinkbaar water en beschikken al helemaal niet over afdoende wapens om de aanvallen van de nabije Engelse linies te beantwoorden. De propaganda in Italië geeft een geïdealiseerd beeld van de situtatie van het Italiaanse leger, de meeste hoge bevelhebbers hebben geen idee van de ontberingen van hun soldaten en het Duitse leger, hun bondgenoot, kijkt op hen neer . Lachwekkend als het niet zo gruwelijk was is de scène van een konvooi legervrachtwagens die voorbijkomt omdat ze de weg in de woestijn verloren hebben. De hongerige soldaten stellen vast dat de vrachtwagens geladen zijn met schoensmeer om het leger van blinkende laarzen te voorzien als ze als overwinnaars Alexandrië zouden binnenmarcheren. Ook het lievelingspaard van de Duce is bij het konvooi en ontloopt ternauwernood geslacht te worden omwille van de verschrikkelijke honger. Het verhaal is gebaseerd op brieven en dagboeken van soldaten de in El Alamein waren gelegerd. De film eindigt met een prachtig beeld van het herdenkingsmonument voor de Italiaanse soldaten in Egypte, ontworpen door Paolo Caccia Dominioni, Baron van Sillavengo. Hij nam zelf aan de slag deel en schreef er een boek over dat in het Engels is vertaald. Hij vervoegde later de weerstanders die tegen Mussolini vochten en werd hiervoor gevangen genomen . Na de oorlog wijdde hij zich aan het opsporen van de duizenden graven van Italiaanse soldaten in El Alamein. Bij de gevechten vielen er op twee weken tijd meer dan 25000 doden en werden er tienduizenden Italiaanse soldaten krijgsgevangen genomen. De film is een prachtig eerbetoon aan al die anonieme soldaten die een hopeloze oorlog moesten voeren die ze zelf niet hadden gevraagd, en in die zin ook een anti oorlogsfilm.

Los abrazos rotos

Regisseur: Pedro Almodovar - acteurs: Penelope Cruz, Lluis Homar, Blanca Portillo, José Luis Gomez.

Als het verhaal begint zien we een blinde scenarioschrijver Matteo Blanco die zich nu echter Harry Caine noemt. Hij woont alleen maar krijgt hulp van zijn assistente en haar zoon. Op een dag krijgt hij het bezoek van een man die zich Ray X noemt en die met Harry een film wil maken. Als Harry achterhaalt wie Ray X in werkelijkheid is beleeft hij het verleden terug: hoe hij de mooie Lena leerde kennen (Penelope Cruz) die echter met Ernesto, een oudere rijke man getrouwd is, hoe Lena door haar man en zijn zoon voortdurend in de gaten wordt gehouden, hoe Matteo/Harry en Lena op elkaar verliefd werden en tenslotte samen vluchtten naar Tenerife, hoe Lena aan haar einde komt, hoe Matteo Harry wordt en hoe hij tenslotte toch nog zijn film met Lena in de hoofdrol afmaakt. De acteerprestatie van Penelope Cruz is erg knap. De beelden in de film zijn ook erg mooi, treffend en ook wel grappig: Lena die met Ernesto wegwandelt in het ziekenhuis nadat Ernesto met zijn geld voor haar zieke vader zorgde en dus haar kocht, de overgrote kunstwerken in het huis van Ernesto, deze laatste die met een vrouw die kan liplezen naar de opnames zit te kijken van Lena die zijn zoon voor hem maakte... Los Abrazos rotos is een goede film maar Almodovar heeft er wel ooit betere gemaakt.

After the wedding (Efter Brylluppet)

Regisseur: Susanne Blier - Scenario: Anders Thomas Jensen - Acteurs: Mads Mikkelsen, Rolf Lassgard, Sidse Babett Knudsen, Stine Fischer Christensen.

Jacob (Mads Mikkelsen) is in India betrokken bij een weeshuis. Het project heeft echter met geldgebrek te kampen en Jacob gaat naar zijn thuisland Denemarken om met een geldschieter te praten. Van de armoede in het weeshuis komt hij terecht in een overdadig chique hotel in Kopenhagen. De geldschieter is de zakenman/multimiljonair Jörgen (Rolf Lassgard die ook inspecteur Wallander speelde in de TV-serie). Jörgen is bereid er een enorme som tegenaan te gooien maar hij lijkt te treuzelen. Hij nodigt Jacob uit op de bruiloft van zijn dochter. Daar ziet Jacob tot zijn ontsteltenis de vrouw van Jörgen met wie hij vroeger een relatie had. Als de bruid een toespraak geeft om haar ouders te bedanken voor hun goede zorgen vernemen we dat Jörgen niet haar echte vader is. Ze blijkt een kind van Jacob te zijn. Langzaam wordt duidelijk welke verborgen agenda Jörgen heeft. Ik was heel erg onder de indruk van "After the wedding". Het is een erg mooie en ontroerende film over trouw, bedrog en integriteit. De acteurs spelen allemaal erg geloofwaardig, vooral Mads Mikkelsen en Rolf Lassgard zijn subliem. Het was lang geleden dat een film er nog in slaagde mij tranen in de ogen te doen krijgen maar nu gebeurde dit wel. De film kreeg in 2007 een Oscarnominatie voor beste niet Engelstalige film.

Rudo y Cursi

Regisseur: Carlos Cuaron - acteurs: Gael Garcia Bernal, Diego Luna (beiden ook te zien in 'Y tu mama tambien')

Tato (Cursi, de ijdeltuit) en Beto (rudo, de bruut) zijn twee Mexicaanse broers. Ze leven van de bananenpluk maar ze dromen beiden van rijkdom en roem. Bij toeval worden ze ontdekt door een man die aan voetbalscouting doet. Ze krijgen allebei een contract bij een ploeg in Mexico City. Tato heeft erg veel succes, krijgt een knappe tv-presentatrice als vriendin en woont in een kast van een villa. Hij wil echter liever zanger worden al zingt hij vreselijk vals. Dat levert wel grappige scènes op vooral als hij zijn versie van 'I want you to want me' tracht te zingen! Hij verwaarloost zijn voetbalcarrière voor zijn zangcarrière die uiteraard niets oplevert. Beto van zijn kant vergokt al zijn geld en wordt door zijn schuldeisers achtervolgt. Het loopt dus uiteraard niet zoals ze beiden gedacht hadden toen ze naar de grote stad trokken! Een grappige en ontspannende film.

The private lives of Pippa Lee

Regisseur: Rebecca Miller - acteurs: Robin Wright Penn, Alan Arkin, Winona Ryder, Keanu Reeves, Julianne Moore.

Pippa Lee is de vrouw van een veel oudere uitgever. In flash-backs zien we hoe het leven van Pippa Lee verlopen is en hoe ze haar man leerde kennen. Haar moeder was een neurotische aan pillen verslaafde vrouw. Pippa ontvluchtte de verstikkende druk van haar ouderlijk huis en vond onderdak bij haar lesbische tante. Als ze een avontuurtje beleeft met de vriendin van de tante (Julianne Moore in een rol die je niet van haar gewoon bent) wordt ze daar ook aan de deur gezet. Ze dwaalt dan rond in (pseudo) artistieke milieus, raakt ook aan de pillen en leert zo de veel oudere uitgever Herb kennen. Hij is wel getrouwd maar hij raakt van zijn vrouw af op een nogal drastische manier! Pippa trouwt met Herb en zij krijgen een zoon en een dochter. Als Herb gezondheidsproblemen krijgt wil zij zo goed voor hem zorgen dat hij zich niet langer een echte man voelt en een relatie begint met een vriendin van Pippa (Winona Ryder als een neurotische hysterica). Pippa van haar kant voelt zich aangetrokken door de ook al wat gestoorde zoon van de buren. Heel veel neuroten dus in deze film! Toch was hij wel leuk om te zien. De regisseur, Rebecca Miller, schreef het boek waarop deze film gebaseerd is. Zij is de dochter van de schrijver Arthur Miller en de vrouw van Daniel Day Lewis.

Revolutionary Road

Regisseur: Sam Mendes - acteurs: Kate Winslet, Leonard Di Caprio.

En weer een boekverfilming, dit keer de gelijknamige roman uit 1961 van de Amerikaanse schrijver Richard Yates. Het is op aandringen van zijn vrouw Kate Winslet dat Sam Mendes de verfilming op zich nam. Het is geen prettig en vrolijk verhaal, de verloop van het huwelijk van de Wheelers. Alles speelt in de jaren 50 van de 20e eeuw. April, de echtgenote, (Kate Winslet) had ambities als actrice. Ze ontmoette echter op een dag Frank Wheeler (Leonardo di Caprio) en ze werd op hem verliefd. Hij was volgens haar zo bijzonder, de meest boeiende en interessante man die ze ooit had ontmoet! Ze trouwen, ze gaan in een van die typische Amerikaanse voorsteden, Frank neemt een kantoorbaan aan in het bedrijf waar zijn vader ook altijd heeft gewerkt en April krijgt twee kinderen en is huisvrouw. Van een boeiend en interessant leven is geen sprake meer. Vooral voor April roept dit frustraties op. Om hun huwelijk toch te kunnen redden stelt zij Frank voor alles te verkopen en met kun kinderen naar Parijs te verhuizen. Dat was immers voor Frank de stad waar alles gebeurde, waar men écht leefde. Aanvankelijk stemt Frank toe maar een voorgestelde promotie en de derde onverwachte zwangerschap doen hem van gedachten veranderen, tot grote wanhoop van April. Zij heeft echter zo haar eigen oplossing in gedachten. Het is een erg boeiende, zij het droevige film, 'een feel sad movie' stond in de flyer van het filmhuis. Hoe komt het dat zoveel mensen aan hun idealen verzaken, noodgedwongen of uit vrije keuze? Wat zien mensen in elkaar? In deze film drong zich wel erg de vraag op: waarom vond April Frank 'de meest interessante man die ze ooit ontmoette? Hij is van in het begin weinig boeiend, spreekt enkel in clichés, heeft niet veel interessen..... Dan is het natuurlijk te voorspellen dat je teleurgesteld zal worden! Kate Winslet is schitterend als de teleurgestelde April Wheeler. Zij zou ooit gezegd hebben dat ze volgens haar meer een Oscar verdiende met deze rol dan met die van Hannah in The reader. Ik kan het alleen maar met haar eens zijn!

Disgrace

Regisseur: Steve Jacobs - scenario: Anna-Maria Monticelli - acteurs: John Malkovich, Jessica Haines.

David Lurie is een gescheiden poëziedocent aan een universiteit in Kaapstad. Nadat hij een van zijn studentes heeft verleid, wordt hij tot ontslag gedwongen. Hij lijkt er zich niet van bewust dat hij iets verkeerd heeft gedaan. Na zijn ontslag besluit hij zijn dochter op te zoeken. Zij heeft een bloemenplantage op een afgelegen plek op het platteland. Haar vriendin heeft haar pas verlaten en zijn heeft een partnership afgesloten met een Afrikaanse man die eerst voor haar werkte. Op een dag wordt de dochter verkracht door drie zwarte jongens en Lurie wordt met benzine overgoten en in brand gestoken. Zijn dochter reageert gelaten wat hij niet kan begrijpen. Hij is kwaad en gaat terug naar Kaapstad. Stilaan lijkt hij echter tot inzicht te komen over zijn eigen houding tegenover vrouwen, die ook onderdrukkend is;

Disgrace is een verfilming van de gelijknamige roman van J.M. Coetzee, de Zuidafrikaanse schrijver die in 2003 de Nobelprijs voor literatuur won. In de film was Lurie voor mij duidelijk een onsympathieke figuur. In het boek vond ik hem aardiger, minder macho. zowel boek als film zetten je aan het denken over onderdrukking en uitbuiting, over schuld en boete, over de positie van vrouwen in Afrika.


La fille du RER

Regie en scenario: André Téchiné - acteurs: Emilie Dequenne, Cathérine Deneuve, Michel Blanc.

Jeanne (Emilie Dequenne, actrice uit de film Rosetta) is een jonge vrouw die met haar moeder (Cathérine Deneuve) in een buitenwijk van Parijs woont. Ze voert niet veel uit in het leven; Ze moet werk zoeken maar daar brengt ze niets van terecht. al skatend door Parijs onmoet ze een jonge man en ze krijgen een relatie. Ze vormen een eigenaardig stel: een wat foute jongen met tatoos die beweert alles voor Jeanne te willen doen en de raadselachtige en mooie Jeanne. We maken ook kennis met een Joods gezin: Samuel Bleistein, een advocaat en jeugdvriend van Jeanne's moeder, zijn zoon, diens zoon en ex vrouw. Volkomen onverklaarbaar verzint Jeanne dat zij 's morgens vroeg in de trein door antisemitische jongeren werd aangevallen en verwond. Dit veroorzaakt nogal wat deining in Parijs en zelfs in het hele land. Al snel komt aan het licht dat Jeanne alles heeft verzonnen. Met de hulp van Bleistein bekent zij en biedt ze haar verontschuldigingen aan. Je blijft je afvragen waarom Jeanne dit verhaal heeft verzonnen. Is het een vraag om aandacht? Maar van wie en waarom? Zij heeft een goede band met haar moeder die ook goed voor haar zorgt. Téchiné geeft geen verklaringen en oplossingen. Een waargebeurd soortgelijk feit in 2004 en de opschudding de het veroorzaakte was voor hem de aanleiding om de film te maken. In een interview zegt hij dat hij de onzekerheid heeft willen naar voren brengen waarin de jeugd in het begin van de 21e eeuw moet leven. De economie klapt in elkaar, de werkloosheid neemt toe. Voor de regiseur is de daad van Jeanne een teken van verzet tegen de maatschappij waarvan zij geen deel kan uitmaken.

Effie Briest

Regisseur: Hermine Huntgeburth - Acteurs: Julia Jentsch, Sebastian Koch, Juliane Köhler.

"Effie Briest", de Duitse roman die in 1895 werd geschreven door Theodor Fontane werd al vaker verfilmd, o.a. in de jaren '70 door Fassbinder. Effie Briest is de dochter van een Duits edelman. Zij wordt op 17-jarige leeftijd uitgehuwelijk aan de oudere baron Von Instetten, een vroegere aanbidder van haar moeder. Von Instetten wil graag opklimmen in het politieke milieu. Na hun huwelijk vestigt het paar zich in Von Instetten's huis in een kleine gemeente aan de kust. Zij krijgen een dochtertje. Effie is er eenzaam. Haar man, die wel aardig voor haar is, is vaak van huis weg. Zij krijgt een hartstochtelijke relatie met een jonge gehuwde officier. Later wordt Von Instetten bevordert en verhuizen ze naar Berlijn. Als hij bij toeval op een dag de liefdesbrieven van de officier aan Effie onder ogen krijgt, daagt hij hem uit voor een duel. Effie moet haar dochter en hun woning verlaten en wordt ook door haar ouders verstoten. Ze heeft veel verdriet over het verlies van haar dochtertje dat totaal van haar vervreemdt. Hermine Huntgeburth heeft een feministisch tintje aan het verhaal gegeven. Ze maakt van Effie een zelfstandige vrouw die door het gebeuren meer kracht heeft gekregen en zonder anderen nodig te hebben haar leven kan hebben. Dat is in de roman wel anders want daar sterft Effie aan het einde. Het gegeven van deze film deed wel denken aan The Duchess. Er waren veel parallellen: een jonge adelijke vrouw die een verstandshuwelijk sluit met een oudere man, een minnaar krijgt en daardoor wordt verstoten. Er was wel een verschil tussen de echtenoten: in The Duchess is het echt een kille man, niet in staat gevoelens te uiten, terwijl het in Effie Briest wel om een gevoelig man gaat die echt van zijn vrouw houdt en meer door de maatschappij en de conventies wordt gedwongen zijn huwelijk op te geven.

Il papa di Giovanna

Regisseur: Pupi Avati - Acteurs: Silvio Orlando, Alba Rohrwacher, Francesca Neri.

Verhaal van een vader die zo veel van zijn labiele dochter houdt dat hij ongewild haar hele leven in de war stuurt. Giovanna is een saai en onzeker meisje dat maar één vriendin heeft. Op een dat raakt zij bevriend met een medestudent. Die gaat echter met haar om omdat hij daartoe door Giovanna's vader, die leraar is aan hun school, quasi wordt gedwongen. Als zij merkt dat de jongen met haar enige vriendin heeft afgesproken slaan bij haar de stoppen door en vermoordt ze haar vriendin. Haar vader ziet in dat hij schuld heeft aan het drama en hij laat zijn dochter niet in de steek. Hij verhuist om dichter bij de instelling te zijn waar ze verblijft.

Het gegeven van de onvoorwaardelijke liefde van een vader, die met de beste bedoelingen het hele verdere leven van zijn toch al labiele dochter verknalt, is erg boeiend en goed in de film naar voren gebracht. De acteerprestaties van Silvio Orlande en Alba Rohrwacher als vader en dochter zijn schitterend. Jammer genoeg werden er allerlei bijkomende verhalen en beelden toegevoegd die de film wel verzwakken en die zelfs lichtelijk melodramatisch zijn (verhalen over de fascisten van Mussolini, beelden van bombardementen en van gebombardeerde steden, de in de tram vluchtende neergeschoten fascist...) Er zonder was de film veel sterker geweest.

The burning plain

Regisseur: Guillermo Arriaga - Acteurs: Charlize Theron, Kim Basinger, Jennifer Lawrence

Arriaga was scenarist in de films 'Amores Perros', '21 grams' en 'Babel' van Inarritu. Na met deze laatste in onmin te zijn geraakt heeft hij zelf een film geregisseerd. Aanvankelijk lopen er verschillende verhaallijnen door elkaar en de verschillende verhalen worden ook niet cronologisch verteld. Er is Sylvia (Charlize Theron) die een duur restaurant uitbaat en seks heeft met verschillende mannen, Gina (Kim Basinger), moeder van een groot gezin die een passievolle relatie begint met een Mexicaanse man, Gina's dochter Mariana die de affaire van haar moeder met ontzetting en argwaan volgt en Santiago, een piloot van een sproeivliegtuig die neerstort voor de ogen van zijn dochter Maria. Stilaan komen de verhalen echter samen en vormen ze één geheel in een verhaal over liefde, schuld en boete. Een heel erg knappe film.

Hunger

Regie en scenario: Steve McQueen - Acteurs: Michael Fassbender, Liam Cunningham, Stuart Graham.

De film speelt zich af in en rond de Maze-gevangenis in Noord-Ierland, begin jaren '80 waar IRA gevangenen opgesloten zijn. Zij voeren acties voor erkenning als politieke gevangenen door te weigeren het uniform te dragen, zich te wassen en hun haren te laten knippen. Het tweede deel van de film gaat over Bobby Sands die in hongerstaking gaat tot hij er aan overlijdt;

Hunger is een film gemaakt door een beeldend kunstenaar, de Brit Steve McQueen, en dat merk je: aan de beelden, vaak zonder conversaties, aan het kleurgebruik, de subtiliteit. Goede voorbeelden zijn de beelden van de gevangenisbewaker die zijn gewonde handen langdurig wast of die de urine in de gangen moet verwijderen. Het is een aangrijpende film die als een mokerslag aankomt. De beelden van de verwilderde gevangenen, het geweld dat tegen hen wordt gebruikt, de aftakeling van Bobby Sands, zijn realistisch maar niet sensatiebelust. Ze zijn zoals ze in werkelijkheid waren.

De film won in 2008 de Gouden Camera in Cannes, de Gucciprijs op het filmfestival van Venetië en de Engelse Bafta Award.

Last chance Harvey

Regisseur: Joel Hopkins - Acteurs: Emma Thompson, Dustin Hoffman, James Brolin.

Dit is wat ik in het Vlaams zou noemen 'een plezant filmke'. Kate (Emma Thompson) woont in Londen en is een niet meer zo jonge vrouw die erg met haar werk en haar moeder bezig is. Ze heeft geen vaste relatie. Ze lijkt wat saai. Harvey (Dustin Hoffman) is een Amerikaan die er ooit van droomde een groot jazz-pianist en componist te worden. Hij schrijft jingles voor reclamespots. Hij komt naar Londen voor het huwelijk van zijn dochter van wie hij vervreemd is. Hij ontmoet Kate in de luchthaven, waar zij werkt, en achteraf in een café. Ze raken aan de praat en stilaan ontstaat er een goede verstandhouding en worden ze verliefd. Onder impuls van Kate komt Harvey ook terug korter bij zijn dochter. Mooi, romantisch en ontspannend. 
 

The reader

Regisseur: Stephen Daldry. Acteurs: Kate Winslet, Ralph Fiennes, David Kross

The reader is een verfilming van "De voorlezer" (Der vorlezer) van Bernard Schlinck, een boek uit 1995. De film volgt vrij getrouw het verhaal uit het boek. Michael, een 15-jarige scholier, ontmoet in 1958 een 11 jaar oudere tramconductrice Hannah, die zich over hem ontfermt als hij op weg naar school ziek wordt. Zij fascineert hem en ze krijgen een verhouding. Vooraleer naar bed te gaan moet hij haar voorlezen uit een van zijn boeken. Op een dag verdwijnt Hannah en laat Michael ontredderd achter. Enkele jaren later woont hij, als rechtenstudent, samen met zijn prof en medestudenten een rechtszaak bij waar vrouwelijke bewaaksters van een concentratiekamp terecht staan. Eén van hen is Hannah. Ze schijnt zich niet echt bewust te zijn van de ernst van de feiten en van haar schuld. Voor haar is kampbewaakster een beroep dat ze zo goed mogelijk trachtte uit te oefenen. Voor haar grote geheim, het feit dat ze analfabete is, schaamt ze zich meer. Michael is verward. Hij is zich wel bewust van de gruwelijkheden de de bewaaksters begaan hebben en hij neemt bewust afstand van Hannah, echter zonder haar helemaal los te laten. Hij blijft contact met haar houden via geluidstapes waarop hij haar boeken voorleest. De invloed van Hannah, de schuld die hij voelt omdat hij van haar heeft gehouden, laat hem voor zijn hele verdere leven niet meer los.

De film is erg sober en traag met veel oog voor details gefilmd. Kate Winslet won een Oscar voor haar rol als Hannah.

The Duchess

Regisseur: Saul Dibb. Acteurs: Keira Knightley, Ralph Fiennes, Charlotte Rampling, Dominic Cooper.

The Duchess speelt in de 18e eeuw en vertelt het verhaal van Georgiana Spencer, hertogin van Devonshire en oudtante van Lady Di. Georginana is een mooi en levendig meisje dat door haar moeder (Charlotte Rampling) wordt uitgehuwelijkt aan de oudere Hertog van Devonshire (Ralph Fiennes) met als doel hem een mannelijke ergenaam te schenken. De hertog is een koele, sombere man die alleen genegenheid toont voor zijn honden. Het "produceren" van een mannelijke ergenaam verloopt niet van een leien dakje, maar lukt uiteindelijk wel. De Hertog richt echter zijn aandacht op veel andere vrouwen en hij neemt tenslotte Bess, een vriendin en vertrouwelinge van de Hertogin, tot inwonende minnares. Georgiana heeft er zich maar bij neer te leggen. Via haar vriendschap met de liberale politicus Charles Fox ontmoet ze terug een jeugdvriend (Dominic Cooper) met wie ze een liefdesrelatie krijgt. Naïef denkt ze hiervoor van haar man toestemming te krijgen maar helaas dit is niet het geval. Aan vrouwen kan niet worden toegestaan wat mannen wel mogen. Ze wordt gedwongen te kiezen tussen haar minnaar en haar kinderen, en het kind dat ze draagt van haar minnaar moet ze afstaan aan zijn familie.

Zo verteld klinkt het als een melodramatisch verhaal. De film geeft echter een goed beeld van de beperkingen die in die tijd werden opgelegd aan zowel vrouwen als mannen in de 'betere standen'. Zij zijn beiden het slachtoffer van de tijdsgeest, weliswaar de vrouwen in meerdere mate dan de mannen. Mooie beelden ook, en prachtige kostuums.

Terug naar beginpagina